Η ροζ φίλη μου

I: Συνήθως απαντάει στο τρίτο χτύπημα.

«Είσαι σπίτι;»

«Ναι»

«Βολτίτσα;»

«Σε πόση ώρα;»

«Σε πέντε»

«Σας περιμένω»

Και αυτό κάνει. Στέκεται στην πιλοτή της πολυκατοικίας και μας περιμένει. Της δίνω το λουρί του Όλιβερ την ώρα που η Λιλή πηδάει πάνω της ζητώντας χάδια. Μιλάμε λίγο με τον Μανώλη, τον σκύλο του γείτονα, και ξεκινάμε την βολτίτσα μας. Συνήθως δεκαπέντε με είκοσι λεπτά μας παίρνει για να βολτάρουμε γύρω από οικοδομικό τετράγωνο. Απόψε είναι ιδιαίτερα χαρούμενη. Το πρόσωπο της λάμπει όπως λάμπουν στον ήλιο τα πυρόξανθα μαλλιά της. «Έχω βγάλει εισιτήριο επιστροφής», μου ανακοινώνει και εγώ αν και προετοιμασμένη πως μια μέρα η ώρα αυτή θα ερχόταν, ξαφνιάζομαι και μελαγχολώ.

Μου μιλάει για όλες τις εκκρεμότητες που έχει να τακτοποιήσει πριν φύγει, για το πακετάρισμα και τις κούτες με τα ρούχα και τα μπιμπελό, για τα κλουβιά που θα χρειαστεί για να μεταφέρει μαζί της τα γατιά, για το ποδήλατο που πρέπει να παραδώσει πίσω στον Βασίλη, για το αφεντικό της που πρέπει να ενημερώσει έγκαιρα για την παραίτησή της. Ακούω χωρίς να μιλάω. Από το μυαλό μου περνούν όλα όσα ζήσαμε αυτά τα χρόνια που μένουμε στο ίδιο κτήριο. Όλα όσα μοιραστήκαμε. Τα γέλια και τα αστεία μας. Τα μυστικά και οι προβληματισμοί μας. Οι φόβοι και οι χαρές μας. Οι μικρές μας εκδρομές και οι βόλτες μας. Τα μπάνια μας στη θάλασσα. Οι συνταγές και τα εδέσματα που ανταλλάξαμε. Οι νύχτες στο μπαλκόνι με κρασί.

Θέλω να της πω πως θα μου λείψει πολύ. Πως μπορεί να μην βρεθούμε ποτέ ξανά από κοντά μα ήταν πολύ όμορφο που είχαμε την τύχη να συναντηθούμε. Πιο αναλυτικά θα μου λείψει η υπέροχη μπανίτσα που ξέρει να φτιάχνει, τα πολύχρωμα αυγά και το βουλγάρικο τσουρέκι το Πάσχα, οι σοκολάτες που μου άφηνε μια την άλλη για να δοκιμάσω, η καταναλωτική της μανία με τα ρούχα και τα παπούτσια και η αδυναμία της στο ροζ χρώμα. Δεν λέω τίποτα όμως. Απλά τα γράφω όλα εδώ. Και ξέρω πως θα τα διαβάσει και θα χαμογελάσει και θα με πει τρελή για άλλη μια φορά.

Σ ’ευχαριστώ για όλα ροζ κορίτσι. Ήταν ωραία που σε συνάντησα στο δρόμο μου.

Λ: Για να το ελαφρύνω λιγάκι, θα γράψω πως ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν την δυνατότητα να κανονίσουν μια έξοδο ή βόλτα εντός πέντε λεπτών. Για μας τους κατοίκους των Αθηνών συνήθως χρειαζόμαστε πέντε ημέρες για να το οργανώσουμε και να συναντηθούμε. Είναι οι μικρές ζηλευτές πολυτέλειες των μικρότερων πόλεων που χαρίζουν ανάσες στους κατοίκους τους. Για τη φιλία και την αξία έχουν γραφτεί τόσα και έχουν ειπωθεί άλλα τόσα που στην πραγματικότητα κάνει δύσκολο το έργο ενός αρθρογράφου να βρει έναν καινούργιο ορισμό ή οπτική.

Ποιος είναι ο φίλος ή φίλη; Ο άνθρωπος που έσμιξαν οι δρόμοι σας για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, ζήσατε και μοιραστήκατε πολλά, σημαντικά και ασήμαντα και το κυριότερο, όταν σμίγετε ξανά, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Ακόμα και να μην τα ξαναπείτε όμως, οι μνήμες και η αγάπη μένουν ατόφιες. Είναι δύσκολο το διάβα στη ζωή μας. Οι φίλοι μοιράζονται το φορτίο, τις κακοτοπιές και τις στιγμές ανάπαυσης ή χαλάρωσης. Όσο περνάνε τα χρόνια και οι ευκαιρίες να τους ανταμώσω, λόγω χρόνου, αποστάσεων και υποχρεώσεων, λιγοστεύουν τόσο καταλαβαίνω την αξία των φίλων μου. Σε κάθε περίπτωση εύχομαι στην ροζ φίλη της Ιωάννας καλή συνέχεια στο διάβα της. Κάπως θα την βρουν την άκρη οι δυο τους. Εξάλλου αυτό δεν κάνουν οι φίλοι; Να είστε καλά και να προσέχετε.

Εφημερίδα Αλήθεια, 21.09.21 – Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *