Δεν ξέρω αν συμβαίνει άθελα ή ηθελημένα, γνωρίζω όμως πως στην πορεία της ζωής οι άνθρωποι αυτοτιμωρούνται. Συμπεριφέρονται λες και δε νοιάζονται, τους σκεπάζει μια πλήρη αδιαφορία φτάνοντας στο σημείο να υποτιμούν τον εαυτό τους. Δεν τον σέβονται αλλά τον απαξιώνουν! Ενδεχομένως μια χαμένη αυτοπεποίθηση, η οποία μας οδηγεί σε λάθη και συμπεριφορές περίεργες. Σφάλματα μεγάλα, με συνέπειες τις οποίες βρίσκουμε κάποια στιγμή μπροστά μας. Επιλογές που ίσως προκαλούν θλίψη.
Τραγικό θαρρώ να μη γνωρίζει κάποιος την αξία του. Αν εσύ δε σε ξέρεις, τότε πώς περιμένεις να σε δουν οι άλλοι; Πώς να εκτιμούν την παρουσία σου αφού παραμένεις αόρατος; Έχεις εγκαταλείψει τον εαυτό σου και δεν το έχεις καν καταλάβει. Μπήκες εν αγνοία σου σε μια φυλακή όπου όλα τριγύρω σε πνίγουν, θέλεις να ουρλιάξεις μα δεν σου έμεινε φωνή. Ψάχνεις τρόπο να σπάσεις τις αλυσίδες μα δεν τον βρίσκεις.
Νιώθεις την ανάγκη να τρέξεις μα τα πόδια βαριά. Το βλέμμα θολό και το μυαλό μπερδεμένο.
Δε βλέπεις, μόνο το βάρος αισθάνεσαι από τους κρίκους που σε κρατούν καθηλωμένο. Έγινες, οικειοθελώς, μόνιμος κάτοικος μιας φυλακής όπου πιστεύεις ότι είσαι χειροπόδαρα δεμένος. Έρμο πλάσμα, αδύναμο να σκεφτεί και να δει καθαρά.
Εσύ λοιπόν είσαι η φυλακή αυτή. Κανείς δε σε έβαλε εκεί με το ζόρι. Δε σε κλείδωσαν κάπου και σε άφησαν στην τύχη σου, όλα δικές σου επιλογές. Ανασφάλεια και φόβος. Στασιμότητα και λήθαργος. Χαμένος μέσα σε όλο αυτό που εσύ έχεις επιτρέψει. Άνοιξε το μυαλό και το βλέμμα σου, κοίτα τριγύρω και πάψε να χάνεσαι. Δε χρειάζεται να σπάσεις τις βαριές αλυσίδες και ξέρεις γιατί; Διότι εδώ και χρόνια εσύ κρατάς τα κλειδιά, κρεμασμένα από μια κλωστή στο μπρελόκ της ζωής. Ψάξε και βρες ποιο απ’ όλα ταιριάζει, ξεκλείδωσε όλες τις κλειδαριές και ξεκίνα να περπατάς. Βήμα βήμα, την κάθε φορά, σε αυτά τα ξεχασμένα θέλω σου, στα κάποτε μεγάλα όνειρά σου. Άνοιξε την πόρτα και χαμογέλασε. Πολύτιμη η ζωή και εμείς κομμάτι της.
Στέλλα Α.
