Είναι κάποιοι άνθρωποι,
που με τον πόνο και τα δάκρυά τους
πλέκουν παραμύθια και χτίζουν όνειρα.
Και ελπίζουν.
Και περιμένουν.
Την απαστράπτουσα Ανατολή
που κάποτε θα ξημερώσει έναν πιο όμορφο κόσμο.
Κι είναι κι εκείνοι οι άλλοι,
που κάνουν τον πόνο τους μαχαίρι.
Και με μένος το στρέφουν στους ανθρώπους γύρω τους.
Μα – αλίμονο – τον ίδιο τον εαυτό τους,
εν αγνοία τους,
δολοφονούνε ξανά και ξανά και ξανά.
Οι πρώτοι ζούνε για τους άλλους,
γεννήθηκαν για να αγαπάνε.
Οι δεύτεροι ζούνε για τον εαυτό τους.
Αλλά ούτε εκείνον δε μάθανε ποτέ τους να αγαπούν.
Κοινό τους σημείο:
και οι μεν και οι δε έχουν ανάγκη από αγάπη.
Κρίμα όμως.
Είναι μεταξύ τους ασύμβατοι δότες.
Κατερίνα Πανταλέων
Φωτογραφία: Αναστάσιος Χαραλαμπίδης
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
