Δε χαρίζομαι πια, μάτια μου
Δε χαρίζομαι πια, μάτια μου, μήτε και κάνω εκπτώσεις. Και αν πιστεύεις ότι με είχες, κοίτα ξανά το τίμημα. Το αντέχει το τεράστιο Εγώ σου;
Όχι, καρδία μου, δε θα παλέψω ξανά, για κανένα πουκάμισο αδειανό, για καμιά Ελένη. Μην εκπλήσσεσαι, οι πράξεις σου μου έδειξαν το φως.
Ανομβρία μυρίζει και εγώ που ξοδεύτηκα, σήμερα απαρνιέμαι το σκοτάδι σου, τη μαυρίλα που μου τάισες, και κρατιέμαι από τα καλοκαίρια μου.
Αλλά να μη γελιέσαι, η προσέγγισή μου για τον έρωτα αλλοιώθηκε, όταν με πέταξες στα άδυτα του Άδη, με ένα ψυχρό «Φεύγω» και τα πράγματα μου σκόρπια σε μια σακούλα σκουπιδιών καταμεσής του δρόμου. Και μαζί με αυτό έδυσε και ο ήλιος σε μια απρόσμενη κλειδωμένη ευτυχία.
Μη στεναχωριέσαι , ούτε η ζωή εκπτώσεις κάνει, ο καθένας στο τέλος παίρνει πάντα αυτό που του αναλογεί. Ούτε πιο λίγο, αλλά ούτε και πιο πολύ.
Και εγώ πια μάτια μου δε χαρίζομαι. Έγινα το πιο ακριβό μωσαϊκό από τα σπασμένα μου κομμάτια.
Όχι, δεν είναι αλαζονεία, είναι που με δίδαξες να μην κάνω πια εκπτώσεις. Σ’ ευχαριστώ πολύ, μου δίδαξες πολλά.
Μαρία Τσιντίδου
Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Κύπρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουνα γεμάτη ανησυχίες, για την ανθρώπινη φύση, για την αγάπη, για τον ψυχισμό μου σε πνευματικό επίπεδο.
Το 2002, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Νομικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησα 3 έτη. Στη συνέχεια με κέρδισε το θέατρο και το γράψιμο. Ήταν οι οδοί μου, προς την ανακάλυψη του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου.
Έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη για 5 χρόνια και παράλληλα έγραφα μικρά θεατρικά για παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Όμως η ζωή τα έφερε έτσι και μετά από 8 χρόνια στη όμορφη Θεσσαλονίκη, επέστρεψα στην Κύπρο συνέχισα τις σπουδές μου, πήρα το πτυχίο μου και εμβάθυνα περαιτέρω στη Νομική.
Όμως η ζωή μου εκφράζεται μέσα από την αγάπη μου για το γράψιμο, το θέατρο αλλά και το διαλογισμό που με φέρνει στο κέντρο μου.
