Όταν μιλάμε για δύναμη, να μιλάμε για τ’ αδιαμαρτύρητο.
Αυτό είναι η δύναμή σου.
Όχι αυτά που σου λένε οι άλλοι, ότι αντέχεις, μα, όσα μονάχος εσύ ξέρεις πως αντέχεις.
Τσακισμένα φτερά που τα κρατάει μια τρίχα καλοσύνης, μια χειρονομία, μία σκέψη.
Πόσο εύθραυστες ισορροπίες, άραγε, ξέρουν;
Μάλλον, όχι!
Απλώς υποθέτουν πως εσύ μπορείς, αφού δε διαμαρτύρεσαι ποτέ, ε, τότε, σίγουρα μπορείς!
Κι αυτό, το “δε σε φοβάμαι εσένα, εσύ μπορείς!”, πόσο σφάλμα φαντάζει στα μάτια σου. Πόσος πόνος!
Πάντα εκφρασμένο σε αταίριαστη στιγμή και ψυχολογία, κι εκεί πάνω στα πληγωμένα σου φτερά, ξεσπάει ένας λυγμός, μια εσωτερική κραυγή κι ένα παράπονο.
Άδικη, άδικη, αυτή η δύναμη που σου χρεώνουν!
Εύη Μαυρογιάννη
