Χαίρετε. Έχουμε καιρό να τα πούμε μέσω του site. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως να μιλήσουμε για την έμφυλη βια και τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει λάβει. Σε κάθε διάλογο μου αρέσει να προσέρχομαι έχοντας γνώση των δεδομένων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα στατιστικά στοιχεία που προέρχονται από την «2η Ετήσια Έκθεση για τη Βία κατά των Γυναικών» της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων. Αναρτήθηκε στις 25/11/2021 και είναι εύκολα διαθέσιμη στο παρακάτω link: https://isotita.gr/wp-content/uploads/2021/11/2h-ethsia-ekthesi.pdf
Ας μιλήσουμε με στοιχεία λοιπόν. Το 2012 ο ετήσιος αριθμός γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας ήταν 1630. Το 2020 ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 4264. Το 2010 ο ετήσιος αριθμός καταγγελλόμενων εγκλημάτων ενδοοικογενειακής βίας ήταν 1303, το 2020 έφτασε τα 5.669. Ένα τελευταίο στατιστικό και δεν θα σας κουράσω άλλο. Είναι 150 σελίδες η έκθεση, διάθεση να έχετε και ανοικτό μυαλό. Ο ετήσιος αριθμός ανδρών δραστών ενδοοικογενειακής βίας από 1620 το 2012 εκτινάχθηκε στους 4.436. Σε όλα αυτά τα ζοφερά στοιχεία ας προσθέσουμε και τη μαύρη κορυφή που είναι οι 16 γυναικοκτονίες του 2021.
Τα στοιχεία δεν επιδέχονται διάψευσης. Ο πολλαπλασιασμός των αριθμών οφείλεται εν μέρει ότι οι γυναίκες καταγγέλουν τα περιστατικά και πολύ ορθώς πράττουν. Ο άλλος ανησυχητικός παράγοντας είναι πως όντως έχουν αυξηθεί τα περιστατικά. Ερχόμαστε τώρα στην ουσία. Γιατί συμβαίνει και κυρίως πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί;
Έφτασε η ώρα της δυσάρεστης αλήθειας κύριοι. Όσα βήματα προόδου και αν έχουμε κάνει, υπάρχει μια στρεβλή πατριαρχική αντίληψη περί ιδιοκτησίας της γυναίκας. Η γυναίκες δεν είναι οι σύντροφοι, οι φίλες, οι συνάδελφοι αλλά τα αποκτήματά μας σε προσωπικό και πολλές φορές επαγγελματικό επίπεδο. Θεωρούμε πως μας «ανήκουν» και είναι εδώ πρωτίστως για να υπηρετούν τις ανάγκες μας. Γενιές και γενιές έχουν γαλουχηθεί με αυτή την αντίληψη. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Να τις κακοποιούμε σωματικά, σεξουαλικά, ψυχολογικά, λεκτικά όταν δεν μας κάνουν το χατίρι.
Θα μου πείτε φίλοι μου, πως δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη και πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όντως δεν είμαστε και ντρεπόμαστε που βιολογικά ανήκουμε στο ίδιο φύλο με δαύτους. Όμως συνυπάρχουμε με δαύτους σε Σχολές, δουλειές, Στρατό, μαγαζιά. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Υπάρχει αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη και η εκδίκηση που εκδηλώνεται με τη βία, τον ξυλοδαρμό και το revenge porn που διαρρέουν προσωπικές στιγμές των γυναικών από πρώην.
Συζητάω δια ζώσης και διαδικτυακά με πολύ κόσμο. Οι περισσότερες γυναίκες, έχουν ζήσει τουλάχιστον μια σχέση με ψυχολογική, λεκτική και σωματική κακοποίηση. Φοβούνται να περπατήσουν μόνες στον δρόμο, δέχονται παρενοχλήσεις σε μαγαζιά, χώρους εργασίας και διαδικτυακά. Κύριοι, όλα αυτά δεν τα δέχονται από εξωγήινους. Τα δέχονται από άνδρες. Από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους. Το «ανδρικό βασίλειο» σάπισε και η αποφορά μας πνίγει όλους.
Είναι προφανές πως μόνο συνοπτικά μπορεί να αναφερθούν λύσεις καταπολέμησης αυτής της σαπίλας. Ο ένας πυλώνας είναι ο θεσμικός. Αυστηροποίηση των ποινών και επιτέλους επιτάχυνση στην επίλυση δικαστικών υποθέσεων. Δεν μπορεί να σέρνονται υποθέσεις για χρόνια συντελώντας στο αίσθημα ατιμωρησίας. Ο άλλος πυλώνας είναι η εκπαίδευση, συλλογική και ατομική. Το πώς μεγαλώνουμε εμείς και οι νέες γενιές σε σχέση με μια σειρά από ζητήματα. Η έμφυλη βία είναι εδώ, υπάρχει. Η ιδιοκτησιακή αντίληψη για την γυναίκα επίσης. Δεν περιμένω να ξεριζωθούν αμέσως. Περιμένω όμως από τον καθένα μας να γίνει καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος άνδρας. Το «ανδριλίκι» σχετίζεται και με το τι δεν κάνεις. Δεν απλώνεις χέρι, δεν εκμεταλλεύεσαι, δεν κακοποιείς, δεν δημοσιοποιείς.
Εν κατακλείδι, αν λέμε πως αγαπάμε τον άνθρωπο, αν λέμε πως αγαπάμε την γυναίκα έφτασε η ώρα να πάρουμε θέση. Για να μπορούμε να τις κοιτάζουμε στα μάτια. Για να μπορούμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
