Πού είναι η αγάπη;
Αυτά τα Χριστούγεννα έχουν μια δόση μελαγχολίας.
Μια γεύση καπνού κι αλκοόλ.
Μοιάζουν τόσο γνώριμα μα συνάμα τόσο ξένα…
Άλλος ένας χρόνος περνάει με κλειστές πόρτες.
Με καλυμμένα πρόσωπα,
με μελωδίες μετά βίας ακουστές.
Ηχούν αλλιώτικα οι καμπάνες φέτος.
Η χαρμόσυνη είδηση της γέννησης
μπλέκεται με τη θλίψη της απομόνωσης,
με τη μοναξιά των απεγνωσμένων
και με μια πεθαμένη ελπίδα για το μέλλον.
Μια πανδαισία χρωμάτων κυριαρχεί τριγύρω.
Φέτος όλα μοιάζουν υπερβολικά.
Σαν να προσπαθούμε
να γεμίσουμε την άδεια μας καρδιά με λαμπιόνια
και κόκκινες μπάλες.
Ας ήταν αρκετό…
Κρίσιμες οι ώρες της ανθρωπιάς.
Διχασμένοι ευχόμαστε υγεία ή θάνατο,
ανάλογα με τα πιστεύω μας.
Μια γνήσια αγκαλιά μου έλειψε.
Χωρίς τον τρόμο της μετάδοσης.
Τι Χριστούγεννα είναι αυτά;
Πού πήγαν οι αξίες και τα σ’αγαπώ μας;
Μάλλον δεν άντεξαν να μας κοιτάξουν στα μάτια
και ένα βράδυ αποχώρησαν.
Αδειάσαμε και τίποτα δε μας γεμίζει…
Εύχομαι να «μας βρούμε» ξανά.
Να βρούμε και πάλι την αγάπη μέσα μας.
Χωρίς αυτήν καμία νηστεία δε θα μας καθαρίσει.
Αυτή είναι η ουσία των Χριστουγέννων
κι είναι ανυπόφορη η έλλειψή της σήμερα…
Ο Χριστός γεννήθηκε για εμάς.
Θυσιάστηκε για εμάς από αγάπη.
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.
Αγαπάτε αλλήλους.
Αγαπάτε πριν να ‘ναι αργά.
Πριν η αγάπη γίνει παραμύθι
που ξεχάστηκε ένα συννεφιασμένο πρωινό της ενηλικίωσης.
Αγάπη χρειαζόμαστε.
Αυτή θα σώσει τα φετινά Χριστούγεννα
και θα γεμίσει τις πονεμένες μας καρδιές.
Φιλίνα Ιγνατιάδου
