Κι όμως, πέρασαν πέντε Χρόνια! Κι όμως, είμαστε ακόμα εδώ, κόντρα σε προβλέψεις δυσοίωνες και δεδομένα που σε άλλη περίπτωση θα καθιστούσαν τέτοιου είδους εγχειρήματα σήμερα, ουτοπίες!
Πέντε ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που άνοιξε την πόρτα του ετούτο το Σπίτι, ετούτο το Στέκι, όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε. Πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα που έλαβα κι εγώ μια πρόσκληση, να ακολουθήσω εκείνο το εγχείρημα μιας ομάδας ανθρώπων που πίστευαν στη δύναμη της παρέας και του καθαρού λόγου, εκείνου που βγαίνει από την ψυχή. Μια πρόσκληση, που έμελλε όμως να είναι, όπως αποδείχτηκε για εμένα και το έναυσμα για το ξεκίνημα μιας διαφορετικής πορείας αλλά κι ενός διαφορετικού τρόπου έκφρασης πια στη ζωή μου, σε μια χρονική περίοδο μάλιστα, που ασυνείδητα ακόμα τότε, έψαχνα κάπου να εναποθέσω τις σκέψεις μου, τους φόβους και τα συναισθήματά μου, τους προβληματισμούς μου, τις χαρές αλλά και τις λύπες μου. Τη χρονική εκείνη περίοδο της ζωής μου, που διψούσα όσο ποτέ, να επικοινωνήσω ουσιαστικά ξανά με τους ανθρώπους.
Και η πρόσκληση να επισκέπτομαι το Σπίτι αυτό σαν αναγνώστρια αρχικά, δεν άργησε να μετατραπεί σε πρόταση να γίνω Συγκάτοικος ισότιμη με τους ανθρώπους αυτούς που έχουν μάθει να καταθέτουν κάθε φορά κι ένα κομμάτι από τη δική τους την ψυχή μέσα από τα γραφόμενά τους. Πόσο μεγάλη πρόκληση ήταν αλήθεια αυτή, ιδίως για έναν άνθρωπο που είχε μάθει να ζει σιωπηλά, αθόρυβα σχεδόν, αλλά και πόσο μεγάλη η Τιμή το να έχω πλάι μου τέτοιους συνοδοιπόρους!
Συγγραφέας ή αρθρογράφος άλλωστε, δεν υπήρξα ποτέ, ούτε και τολμώ να με αποκαλέσω έτσι. Αποδέχτηκα όμως την πρόταση να γίνω μέλος αυτής της οικογένειας, πρώτα γιατί ήμουν πάντα ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, αλλά και γιατί είχα πλέον την ανάγκη να διαλύσω εκείνο το φράγμα της σιωπής μου και να ανοίξω επιτέλους διάπλατα και τη δική μου την καρδιά και την ψυχή κάθε φορά που θα το αισθανόμουν, κυρίως όμως γιατί με εμπιστεύτηκαν από την πρώτη στιγμή κι αυτό από μόνο του, ήταν ήδη παραπάνω από αρκετό για εμένα.
Πέντε χρόνια μετά λοιπόν κι ενώ οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει δραματικά και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις βάλλονται όσο ποτέ, το Μεταξύ μας παραμένει πεισματικά, κόντρα στα δεδομένα αυτά, ο σταθμός που πάντα θα μπορείς να ξαποστάσεις, να ξαλαφρώσεις από όλα εκείνα που σε βαραίνουν καθημερινά, να προβληματιστείς, να κουβεντιάσεις, ν’ αλληλεπιδράσεις, να ανοίξεις την καρδιά σου ελεύθερα!
Πέντε χρόνια μετά, και γνωρίζω πολύ καλά πια, πως ανά πάσα στιγμή, έχω τους δικούς μου Ανθρώπους, εκείνους που μπορώ να μοιραστώ μαζί τους την κάθε μου έγνοια και όλες μου τις χαρές. Κι ας χανόμαστε πολλές φορές όλοι στους ρυθμούς μας. Ένα νεύμα, μια λέξη είναι αρκετά για να κινητοποιηθούμε και να συσπειρωθούμε πάλι. Αυτός ήταν άλλωστε από τα σπάργανά του κι ο χαρακτήρας του Μεταξύ μας κι ο ίδιος παραμένει ακόμη και σήμερα. Ανθρώπινος!
Στην πορεία αυτή των πέντε χρόνων, δεν έλειψαν και οι φωνές που αδυνατούσαν να κατανοήσουν ακόμα και το λόγο ύπαρξης μιας τέτοιας παρέας ρομαντικών κι ονειροπόλων. Το μόνο που θα είχα να αντιπαραθέσω σε όλους αυτούς, είναι πως δε μεταφράζονται όλα σε υλικές απολαβές σε αυτή τη ζωή… Οι ψυχικές απολαβές είναι εκείνες που δεν κοστολογούνται μεν, αλλά που είναι κι ανεκτίμητες και δυσεύρετες πλέον, μα είναι κι αυτές που επιλέγω προσωπικά και χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Σε μια πραγματικότητα που φροντίζει να προσγειώνει τα θέλω μου αδιάκοπα λοιπόν, εγώ θα συνεχίσω τουλάχιστον να ονειρεύομαι! Εμείς, εδώ στο Μεταξύ μας, θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να γράφουμε, να ανοίγουμε την καρδιά μας, για να γεμίζει η ψυχή !
Χρόνια Πολλά λοιπόν, Σπίτι μου!
Χρόνια Πολλά, Στέκι μου!
Χρόνια μας πολλά, Άνθρωποι δικοί μου και Συνοδοιπόροι μου!
Χρόνια Πολλά, Μεταξύ μας!
~Μαρία Μαραγκού~
