Άσχημο πράγμα η ψευδαίσθηση.
Πιο πολύ, για τη σκάρτη ελπίδα.
Το να ελπίζεις και μέσα σ’αυτή να πλάθεσαι, να αλλάζεις σχήματα, ν’ανάβεις και να σβήνεις.
Να γεννιέσαι και μετά να χάνεσαι, αυτό είναι που πονάει, πιο πολύ κι απ’ τον ίδιον τον πόνο.
Ναι, μάλιστα. Πιο πολύ κι απ’ αυτόν τον ίδιον τον πόνο.
Ψευδαίσθηση πως αγαπιέσαι.
Ψευδαίσθηση πως τα πράγματα δεν είναι έτσι, πως είναι αλλιώς.
Ψευδαίσθηση, μέσα σε υποσχέσεις με βέλη βουτηγμένα σε δηλητήριο.
Ψευδαίσθηση ενδιαφέροντος που γεννήθηκε αδέξια κι άκομψα, βαδίζοντας σ’ ένα τέλος προδιαγεγραμμένο.
Ψευδαίσθηση μιας επίπλαστης ζωής, ονειροβατώντας κάθε δείλι, πεθαίνοντας μετά, κάθε ξημέρωμα.
Ψευδαίσθηση που δε χωράει σε μιαν ωμή πραγματικότητα.
Είναι ώρα να ξυπνήσεις!
Είναι ώρα ν’ αρχίσεις να ζεις!
Είναι ώρα για πραγματικά όνειρα, με πραγματικούς ανθρώπους!
Εύη Μαυρογιάννη
