Τι ξενέρα, ρε φίλε!

Έχω ξενερώσει, με τους αδίσταχτους κριτές και αλάνθαστους δήθεν, που είναι πάντα έτοιμοι να σε λιθοβολήσουν και να εξάγουν ανυπόστατες βλακείες.

Έχω ξενερώσει με την ιδέα του έρωτα, που πλάθει ο καθένας μέσα στην κεφάλα του και μετά στη σερβίρει σαν μεγαλοέρωτα.

Έχω ξενερώσει και μ’ εκείνα τα «σε θέλω», που έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα “δε σε θέλω”.

Έχω ξενερώσει, με εκείνες τις αγκαλιές που από ζεστές, έγιναν κρύες και μετά έπεσαν στο βόθρο.

Έχω ξενερώσει και με τα μεγάλα λόγια, που κατέληξαν ασυνάρτητες αερολογίες.

Έχω ξενερώσει, με τα «μεγάλα σ’ αγαπώ» που ειπώθηκαν, κάτι στιγμές μίας τελευταίας ανάγκης ατυχούς γραπώματος.

Έχω ξενερώσει με τους στίχους της δήθεν αγάπης, που γράφτηκαν σε λίγα λεπτά και σβήστηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Έχω ξενερώσει με τους ανθρώπους βαμπίρ, και την ατελείωτη δίψα τους να ρουφήξουν, ό,τι καλό έχεις μέσα σου. Μπα; Δε σφάξανε!

Έχω ξενερώσει με τους «φίλους» που στο τέλος τέλος, ήταν φίδια κολοβά.

Έχω ξενερώσει και με κάτι συγγενείς που σε κοιτάνε και σε κατασπαράζουν με τα «καλά» τους λόγια.

Μα πιο πολύ απ’ όλα έχω ξενερώσει με όλους εσάς που διατυμπανίζετε τη «σημαντικότητά» σας, ενώ στα μάτια μου είστε αποτυχημένοι εραστές της δόξας.

Αηδία.

Τι ξενέρα, ρε φίλε!

Μαρία Τσιντίδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *