Όταν το γήρας σκοτώνει χίλιες φορές τον άνθρωπο μέχρι το θάνατό του
Μη μιλάτε.
Επιτέλους, λίγη σιωπή ως ένδειξη σεβασμού έστω και στην ύστατη στιγμή της αλήθειας.
Στάζει δηλητήριο το στόμα και η ματιά σας.
Επιτέλους, για μια φορά.
Μην εγκληματείτε.
Εκείνη η ύπουλη, φθονερή σκέψη του κέρδους, που υπολογιστικά θυσιάζει την εναπομείνουσα ανθρωπιά στο βωμό του χρήματος και οπλίζει το σκάρτο σας χέρι.
Το ξέρουμε πια.
Ένας άνθρωπος μόνος είναι ή θεός ή θηρίο.
Μαθαίνεις να ζεις παρέα με τον εαυτό σου για συντροφιά.
Όταν όμως ο χρόνος της φθοράς σού χτυπήσει την πόρτα και είσαι ακόμη μονάχος, εκεί είναι που σε βρίσκει ανήμπορο, εκτεθειμένο° έρμαιο αδιάφορων και ανελέητων αρπακτικών.
Εκείνη τη στιγμή, πληρώνεις τη ζωή σου με φωνή φιμωμένη, με αβάσταχτο τρόμο, με άδικο αίμα και σιωπηλή παράδοση.
Η μοναξιά, σε όλους τους χρόνους, είναι η μητέρα των παθών.
Από αυτή γεννάται η πείνα, η δίψα, η επίθεση, η απληστία, η ερημιά και η απώλεια.
Για όσους έδωσαν θυσία το σπουδαίο εαυτό τους στην αδίστακτη μοίρα.
Για όλους όσους έθρεψαν πλουσιοπάροχα τη νιότη τους και το αδυσώπητο γήρας τούς κατασπάραξε.
Τούτο το σταυροδρόμι της ζωής, σε κύκλο τέλειας και ολοκληρωμένης τροχιάς, αν είναι γραφτό, όλοι εμείς – μηδενός εξαιρουμένου – θα το διαβούμε.
Μόνη μας ευχή, να καταφέρουμε να το διασχίσουμε αλώβητοι για να εισπράξουμε όρθιοι και με βαθιά υπόκλιση, το τελευταίο χειροκρότημα της ανθρωπότητας.
Ζωή Παπατζίκου