Όταν το γήρας σκοτώνει χίλιες φορές τον άνθρωπο μέχρι το θάνατό του
Μη μιλάτε.
Επιτέλους, λίγη σιωπή ως ένδειξη σεβασμού έστω και στην ύστατη στιγμή της αλήθειας.
Στάζει δηλητήριο το στόμα και η ματιά σας.
Επιτέλους, για μια φορά.
Μην εγκληματείτε.
Εκείνη η ύπουλη, φθονερή σκέψη του κέρδους, που υπολογιστικά θυσιάζει την εναπομείνουσα ανθρωπιά στο βωμό του χρήματος και οπλίζει το σκάρτο σας χέρι.
Το ξέρουμε πια.
Ένας άνθρωπος μόνος είναι ή θεός ή θηρίο.
Μαθαίνεις να ζεις παρέα με τον εαυτό σου για συντροφιά.
Όταν όμως ο χρόνος της φθοράς σού χτυπήσει την πόρτα και είσαι ακόμη μονάχος, εκεί είναι που σε βρίσκει ανήμπορο, εκτεθειμένο° έρμαιο αδιάφορων και ανελέητων αρπακτικών.
Εκείνη τη στιγμή, πληρώνεις τη ζωή σου με φωνή φιμωμένη, με αβάσταχτο τρόμο, με άδικο αίμα και σιωπηλή παράδοση.
Η μοναξιά, σε όλους τους χρόνους, είναι η μητέρα των παθών.
Από αυτή γεννάται η πείνα, η δίψα, η επίθεση, η απληστία, η ερημιά και η απώλεια.
Για όσους έδωσαν θυσία το σπουδαίο εαυτό τους στην αδίστακτη μοίρα.
Για όλους όσους έθρεψαν πλουσιοπάροχα τη νιότη τους και το αδυσώπητο γήρας τούς κατασπάραξε.
Τούτο το σταυροδρόμι της ζωής, σε κύκλο τέλειας και ολοκληρωμένης τροχιάς, αν είναι γραφτό, όλοι εμείς – μηδενός εξαιρουμένου – θα το διαβούμε.
Μόνη μας ευχή, να καταφέρουμε να το διασχίσουμε αλώβητοι για να εισπράξουμε όρθιοι και με βαθιά υπόκλιση, το τελευταίο χειροκρότημα της ανθρωπότητας.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
