Υπνος, στην αρσενική ιδιότητά του αλλά με υπόσταση γένους θηλυκού
Γυναίκες γεννημένες κορίτσια.
Κορίτσια γεννημένα γυναίκες.
Ένα όνειρο, κυλάει στο αίμα τους.
Ένα τραγούδι, νανουρίζει τον ύπνο τους.
Μια ευχή, συντροφεύει τη σκέψη τους.
Το σύνδρομο της πριγκίπισσας, τις διακατέχει από εκείνα τα άγουρα γεννοφάσκια.
Το μητρικό ένστικτο, σκίρτημα αφανές, τις ακολουθεί από καταβολής κόσμου.
Στο όνομα του έρωτα, βουτούν στα βαθιά.
Άγρια νερά, σκοτεινά.
Αναμετριούνται τα λόγια με τις πράξεις, σ έναν αδιάκοπο αγώνα επιβίωσης της αγάπης που θυσιάζεται στο βωμό της επώδυνης γνώσης.
Αναμετριούνται τα χρόνια με τον χρόνο, σ’ έναν ατελείωτο ζυγό αντοχής μιας ανοχής που δοκιμάζεται στην αρένα της αβάσταχτης πραγματικότητας.
Αναβολές αναγκαστικές, σιωπές επιτακτικές, ακινησίες νευραλγικές σε μια προβλέψιμη και προβλεπόμενη καθημερινότητα.
Αναστεναγμοί αργοί, ανακατεμένοι με βεβιασμένες καθημερινές μηχανικές κινήσεις.
Και ξανά, νύχτα σιωπής και ησυχίας.
Και πάλι, νύχτα ύπνου και αγρυπνίας.
Γιατί υπήρξε καιρός που κοιμόσουν μέσα σου και ήσουν ξύπνιο σώμα έξω.
Και τώρα;
Κοιμάσαι έξω και μέσα σου παραμένεις ακόμη σε ξαγρύπνια.
Ύπνος, στην αρσενική ιδιότητά του αλλά με υπόσταση γένους θηλυκού.
Φτάνει που ξύπνησες.
Έστω και την ύστατη αυτή στιγμή.
Αργά ή νωρίς;
Αρκεί που ξύπνησες.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
