“Ουδείς επικινδυνότερος εχθρός, εκ του ευεργετηθέντος αχάριστου!”

Η αχαριστία είναι ατελεύτητη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Είναι μια κατάσταση που σαν ξεκινήσει, δεν (ανα)γνωρίζει σχέσεις, συγγένειες, φιλίες. Δε δίνει σημασία σε συναισθήματα, προσπάθειες προσέγγισης ή ενέργειες καλοσύνης. Είναι ένα αδηφάγο “εγώ” που δε χορταίνει. Ένα ύπουλο “αμάρτημα”, χωρίς να μπορεί να αξιολογηθεί, πού πρέπει να καταταχθεί, τελικά.

Αυτήν, δεν τη θέλει, κανένας, ούτε Θεός, ούτε άνθρωπος – σε όποιον Θεό κι αν πιστεύει ο καθένας. Δεν υπάρχει η λέξη “ευχαριστώ”, στο λεξιλόγιο των αχάριστων ανθρώπων. Ακόμα κι αν κάποτε το ξεστομίσουν, θα είναι ξερό, τυπικό, σχεδόν καταναγκαστικό.

Αυτοί οι άνθρωποι, έχουν μια συνεχή και εσωτερική αίσθηση ότι ο κόσμος τούς χρωστάει, τους αδικεί και τους περιφρονεί. Είναι αυτοί που εύκολα αλλάζουν ρόλους. Λειτουργούν και φέρονται ως θύματα. Έτσι ζουν κι έτσι θέλουν να ζουν, ακόμα κι αν οι συνθήκες αλλάξουν, ο τρόπος τους δεν αλλάζει.

Καλύτερα, λοιπόν, κανείς να προχωρά και να μάθει μέσα από τη συναναστροφή αυτών των ανθρώπων, γιατί όπως λέει κι ο σοφός λαός, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Η αχαριστία, δυστυχώς, δε γιατρεύεται.

Εύη Μαυρογιάννη