Η δική μου επανεκκίνηση
Πάει καιρός τώρα που οι συνήθειες και τα θέλω μου άλλαξαν, διαφοροποιήθηκα εσωτερικά, σαν κάτι να κομματιάστηκε μέσα μου. Έβαλα ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα, άνοιξα την πόρτα, και έφυγα γρήγορα και μακριά. Δεν ήθελα κανένας να καταλάβει το σκοπό μου ώστε να μη με καθυστερήσει με φλυαρίες και υποδείξεις.
Έπρεπε προ πολλού να είχα πάρει την απόφαση να περάσω με αποφασιστικά βήματα στην απέναντι όχθη του ποταμού. Εκεί που κρύβονται και προστατεύονται οι επιθυμίες μου και η απελευθέρωσή μου. Έπρεπε να είμαι πιο τολμηρή, να φοβάμαι λιγότερο αυτό το αντάμωμα. Να φτάσω στην όχθη που κανείς και τίποτα δεν είναι ικανά να χαμηλώσουν τις δικές μου προσδοκίες.
Ξέρεις, σε αυτή την διαδρομή τίποτα δεν ήταν εύκολο και δεδομένο. Δυσκολεύτηκα σε όλα και ανά πάσα στιγμή όλα μπορούσαν να ανατραπούν αλλά δε με ενδιέφερε πλέον. Εκεί βλέπεις ήταν όλο το κλειδί της δικής μου ιστορίας. Όλη αυτή η μπερδεμένη διαδρομή που είχα ξεκινήσει να διανύω είχε τη γοητεία μιας αυτοτελούς διαφοράς από τις προκαθορισμένες.
Δεν έμοιαζε με καμιά άλλη προηγούμενη, είχε ένα δικό της μαγευτικό χαρακτήρα. Και άρχισε η καρδιά μου από τα πρώτα κιόλας βήματα να νιώθει πιο ανάλαφρη και απελευθερωμένη. Άρχισα χωρίς να το καταλαβαίνω να αποβάλλω αυτόν το βασανιστικό εσωτερικό βράχο που βάραινε εδώ και καιρό το στήθος μου. Άφησα πίσω μου αυτές τις ανιαρές υπάρξεις, κάτι δείγματα ανθρώπων που συνεχώς είχαν τα μάτια τους στραμμένα πάνω μου.
Χυδαιολογούσαν και κατέκριναν ακόμα και πράξεις που δεν είχα κάνει. Αυτούς με τις άδειες ζωές εννοώ, που στερούνται στιγμές, χαμόγελα, διαδρομές και κυρίως την ίδια τη ζωή. Αυτές τις ανεξερεύνητες γοητευτικές διαδρομές της ζωής τους που πότε θα πάρουν απόφαση να τις σεργιανίσουν… Μάλλον ποτέ!
Ένιωθα την ψυχή μου να ξεμακραίνει από όλη αυτή την τοξικότητα που περιβαλλόμουν καιρό τώρα, και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα τεράστια ευγνωμοσύνη και ικανοποίηση για την επιλογή μου. Βούτηξα λοιπόν για τα καλά στα βαθιά νερά αυτής της διαδρομής και απολάμβανα το κολύμπι μέσα σε κάτι γιγάντια κύματα. Μόνο που δεν ήταν έτοιμα να με καταπιούν, αλλά να με απαλλάξουν και να με προστατεύσουν διώχνοντάς με μακριά από όλους αυτούς που έχουν ρυπανθεί από αρνητικά συναισθήματα και μέμφονται τις πράξεις μου.
Λίγο πια με ενδιαφέρει η άποψή τους. Αν όμως θέλουν τους προσκαλώ – προκαλώ να περπατήσουμε παρέα έστω και μισό βήμα από τη δύσβατή μου διαδρομή. Πού ξέρεις, ίσως καταφέρω να τους μυήσω ώστε να ξεκινήσουν και αυτοί όλοι τη δική τους επιθυμητή διαδρομή και να φτάσουν κι εκείνοι στην απελευθέρωση που τους κρατά φυλακισμένους.
Μέχρι τότε το μόνο που θα τους ζητήσω θα είναι ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια γιατί τα παλιά μου έλιωσαν και ακόμα είμαι στην αρχή. Όσο για το τέλος, αν καταφέρουν και περπατήσουν πλάι μου, ίσως αποκτήσουν δικαίωμα κριτικής και μελλοντικά αυτοκριτικής. Μέχρι τότε, σας εύχομαι σταθερή θέληση και επιθυμία για την επίτευξη θετικών σκοπών στη ζωή σας.
Α, και καλές διαδρομές με αποφασιστικούς βηματισμούς.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
