Τη στερνή μου μέρα πάνω σε αυτό τον κόσμο θα πάρω το αμάξι μου και θα πάω την τελευταία επίγεια μου βόλτα, πριν περάσω τις πύλες του δικού μου παραδείσου, εκεί που θα κατοικούν πλέον τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Θα θέλω να πάω γρήγορα κοντά τους γιατί μαζί τους έβλεπα τον κόσμο με ένα διαφορετικό μάτι.
Θα είναι η στερνή μου φορά στη θέση του οδηγού.
Θα φουλάρω το ρεζερβουάρ βενζίνη και θα αφήσω ένα καλό φιλοδώρημα στο παιδί που θα μου βάλει βενζίνη.
Σαν τα τελώνια ένα πράγμα.
Θα κοιτάω έξω από το παράθυρο και θα σκέφτομαι όλη μας τη ζωή.
Θα θυμάμαι όλες μας τις στιγμές μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.
Τις χαρές, τις πίκρες, τα δάκρυά μας, τις προσπάθειές μας.
Θα τα θυμηθώ όλα μας.
Θα βάλω λευκά ρούχα.
Στο κάθισμα του συνοδηγού θα έχω όλα τα πράγματά σου που μας ένωσαν.
Θα κάνω μία στάση, θα κατέβω από το αμάξι, θα ανοίξω ένα αναψυκτικό (θέλω να είμαι νηφάλια πριν ξανασυναντηθούμε), θα αναπνεύσω βαθιά με ανακούφιση πια ώστε να είμαι γεμάτη από εσένα και τον αέρα σου πριν έρθω να σε βρω.
Θα ανάψω ένα τσιγάρο, θα τραβήξω βαθιές τζούρες και θα συγχωρέσω όλους όσους μας πίκραναν.
Θα μπω μέσα στο αμάξι, θα ρίξω μια φευγαλέα ματιά πίσω μου σε ό,τι αφήνω και θα δω ένα τοπίο σπαρμένο δυστυχία που θα θέλω πια να φύγω και να απελευθερωθώ από αυτά τα δεσμά που με κράταγαν μακριά σου.
Κι όπως θα ξεμακραίνω για να έρθω να σε βρω, αγάπη μου, θα αρχίσει να κάνει κρύο και να χιονίζει.
Ανάμεσα στο λευκό τοπίο και στις νιφάδες θα αντικρίσω το πρόσωπό σου.
Θα το αναγνωρίσω αμέσως.
Θα το καταλάβω ακόμα και αν έχει αλλάξει.
Θα νιώσω την αύρα σου και το άρωμά σου.
Δε θα έχω λησμονήσει ούτε το τελευταίο σου κύτταρο.
Και μόλις φτάσω στον τελικό μου προορισμό θα δώσω στον Πέτρο να τσεκάρει το εισιτήριο του δικού μας παραδείσου.
Μα τώρα δε θα αφήσει κανέναν άλλον να μπει στο δικό μας καινούργιο, καθαρό παράδεισο.
Ξέρεις, εκεί θα ταξιδεύουμε συνέχεια στον ουρανό.
Θα κάνουμε παρέα σε άλλα αστέρια.
Πότε στη μικρή, πότε στη μεγάλη Άρκτο.
Ίσως γίνουμε και εμείς αστέρια, ποιος ξέρει.
Τότε θα μάθουμε.
Εκεί πια θα απελευθερωθούμε.
Δε θα μας ενδιαφέρει τίποτα.
Δε θα μπορεί κανένας πια να μας πειράξει.
Δε θα έχει την δύναμη που νομίζει.
Ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα θα έχουν μείνει πίσω μας.
Δε θα μας ενδιαφέρει ούτε να αγοράσουμε, ούτε να πουλήσουμε.
Θα ζούμε χωρίς στοιχεία, άσκοπα χαρτιά και ταυτότητες.
Θα έχουμε μόνο μια φωτογραφία μας που θα είμαστε μαζί κάπου αγκαλιασμένοι.
Και αυτό μου το ταξίδι να ξέρεις θα είναι το πιο ωραίο γιατί θα διαχωρίζει τα πάντα πλέον.
Θα είναι η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη. Μα και η τελευταία μέρα πριν έρθω να σε ξανασυναντήσω στον δικό μας παράδεισο.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
