Βροχή διαττόντων αστέρων
Θα προσπαθώ να εγκλιματιστώ στην αγκαλιά σου και θα κάνω ένα έγκλημα: δε θα μπορώ ποτέ να από τα μεγάλα σφάλματά μου.
Ναι, είσαι ένα σφάλμα. Είσαι ένα σφάλμα και το επαναλαμβάνω δυο και τρεις και τέσσερις φορές για να το ακούσω πρώτα εγώ, για να μπορέσω να ακούσω τη λέξη “σφάλμα” μέσα στο μυαλό μου και να μη συναντήσω ξανά άλλα σφάλματα σαν και σένα.
Να μη μου επιτρέψω να παραδοθώ σε λάθη του παρελθόντος, γιατί θα έχω χάσει ξανά το παιχνίδι. Έχω χάσει την αυτοκυριαρχία μου, την αξιοπρέπειά μου, τον εαυτό μου. Θα έχω χάσει βράδια, ημέρες, φίλους, στιγμές για ένα σφάλμα.
Ναι, λοιπόν είσαι ένα σφάλμα. Δε φταις σε κάτι. Ποτέ δεν έφταιγες
Είδα στα μάτια σου όλον τον έρωτα που ήθελα να δω. Γιατί ο έρωτας είναι μία προσδοκία.
Ο ερωτευόμενος δεν ξέρει ποιος μπορεί να τον ερωτευτεί. Όλα ξεκινάνε από το δυνάμει ερωτευμένο.
Είσαι ένα σφάλμα λοιπόν. Θα μπορέσω να ζήσω με αυτό το λάθος μέχρι το τέλος της ζωής μου. Σε κανένα σύμπαν δε θα μπορέσει να ευδοκιμήσει ο έρωτάς μας.
Βροχή διαττόντων αστέρων οι ατελέσφορες στιγμές του έρωτά μας.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
