Και απόψε μπλέχτηκαν και παίχτηκαν όλα τα παραμυθία μαζί. Κάτι το καμπανάκι μεσάνυχτα και Σταχτοπούτα σε πιο μοντέρνα βερσιόν, κάτι από τον κακό το λύκο που θέλει όλους και όλα να τα φάει, κάτι από τον κυνηγό που θέλει να ξορκίσει το κακό βγάζοντας εντόσθια, κάτι κάτι κάτι… Και να σου και το παρελθόν να σου χτυπά για μια ακόμη φορά την κωλόπορτα (μπας και βρούμε την ησυχία μας).
Εσύ να’ χεις κλείσει πορτοπαράθυρα και αυτό να προσπαθεί να μπει θρασύτατα από τις χαραμάδες ζητώντας κάτι από το παρόν σου. Τελικά, Γιάννη μου, δίκιο είχες για μια ακόμη φορά: “όλα τελικά, όλα. Όλα τελικά ξαναγυρνούν σε μας”.
Άκου λοιπόν και εσύ που έχεις κατά καιρούς αναλαμπές για να μην ιδρώνεις άδικα, να πάρεις τα δίχτυα σου και να ξεκουμπιστείς από τα μέρη μου. Για μένα οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο όπως λέει το άσμα, για μένα οι παλιές “αγάπες” πάνε στο διάολο και εκεί παραμένουν. Γιατί “άντρας που δεν είναι, δεν ήτανε ποτέ”. Όλα τα άλλα… Λουλουδάκια και λογάκια που μιλάνε για μεγάλους έρωτες που στιγμάτισαν, και αιώνιες αγάπες… Ας πάνε στα σκουπίδια μαζί με τους ιδιοκτήτες τους.
Πολύ καλήμερα μας. Και ναι! Η σκύλα πάντα θα δαγκώνει όσο την πλησιάζετε με πανοπλίες.
Ελένη Καρβουνάρη
