Εσωτερικό ολοκαύτωμα
Είναι οι στιγμές που δε μου αρέσω.
Είναι γιατί η ψυχή μου είναι μαυρισμένη.
Σκοτεινιασμένη με πολλές καταιγίδες, έτοιμες να ξεσπάσουν και να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Σακατεμένη από όλες τις πλευρές της.
Αγανακτισμένη και φορτωμένη από όλες αυτές τις υπέρτατες αδικίες.
Αδικίες εμφανέστατες που διαπράττονται γύρω μου.
Και εγώ ανήμπορη, να μην μπορώ να τις αποτρέψω.
Μετρούσα τις στιγμές που δε μου αρέσει αυτός ο κόσμος γύρω μου.
Διαπίστωνα ότι ήταν τόσες πολλές.
Ένας νεκρός κόσμος γύρω μου.
Διέκρινα μίσος, εμπάθεια εκδικητικότητα και αλαζονεία.
Άνθρωποι αδούλευτοι και απαίδευτοι μου σήκωναν επιδεκτικά και επιτακτικά το δάχτυλο να μου κάνουν υποδείξεις περί λάθους και σωστού.
Σταμάτησα να τους δίνω την σημασία που επιθυμούσα.
Δεν τα κατάφερναν να μου τραβήξουν την προσοχή.
Κατέβαλλαν πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Τους παρατηρούσα απλά με βλέμμα παγωμένο, προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς κρύβεται πίσω από όλη αυτήν την ιστορία.
Και καταλήγω στο ότι ήταν άνθρωποι που στη ζωή τους δεν έτυχε να λύσουν και κανένα πρόβλημα τελικά.
Αντιθέτως ήταν αυθεντία στο να δημιουργούν καινούργια εκεί που δεν υπήρχαν.
Αλλά και πάλι όλες αυτές οι διαπιστώσεις δεν ήταν ικανές να ξεδιαλύνουν την εσωτερική μου μαυρίλα.
Ναι, το είχα αντιληφθεί, δεν αντιμετώπιζα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.
Δυσκολευόμουν πολύ, πάρα πολύ.
Άρχισα να υψώνω άθελά μου τοίχος.
Όχι για να προστατευτώ απαραίτητα.
Ήμουν ένας διαλυμένος άνθρωπος που άρχισε πια να παθαίνει ανοσία στον πόνο.
Αναισθητοποιήθηκα πλήρως, ήταν η πρώτη αντίδραση απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να με γονατίσουν.
Άρχισα να ανάβω φωτιές έξω από το τοίχος που ύψωνα.
Ήθελα να δω ποιος θα πέσει στη φωτιά για μένα, μα περισσότερο από όλα ήθελα να κάψω τα πάντα στην πυρά.
Να εξαγνιστεί όλο αυτό το εσωτερικό μου μπούκωμα.
Σταμάτησα να αντιδρώ, έπαψα να μιλάω, βίωνα ίσως τον πόνο μιας απώλειας.
Ίσως από τους πιο δυνατούς πόνους που μπορείς να νιώσεις και ταυτόχρονα σιωπή, βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο και μυαλό άδειο εντελώς.
Μούδιασαν τα πάντα εσωτερικά και εξωτερικά.
Περίμενα καρτερικά τον εσωτερικό μου θάνατο και προσδοκούσα την ανάσταση της ψυχής μου.
Χρονοβόρο μα απαραίτητο για τη δική μου επανεκκίνηση.
Και στο βάθος άρχισε δειλά να αχνοφαίνεται το αποτέλεσμα της αντίδρασής μου.
Ήταν η στιγμή που αντίκριζα αλλαγμένα μούτρα, δυσαρεστημένους ανθρώπους και γυρισμένες πλάτες.
Μήνυμα ελήφθη, over.
Η στιγμή της φυγής μου ήταν γεγονός.
Μα πριν φύγω τα έκανα όλα παρανάλωμα του πυρός.
Πήρε ο καθένας αυτό που του άξιζε και κλείσαμε τους λογαριασμούς μας.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
