Το τελευταίο θρανίο
Post Views: 8
Δε θυμάμαι πολλά από τότε, κυρία.
Μου εφιστούσες την προσοχή.
Να προσέχω τις απουσίες μου, έλεγες.
Να σημειώνω τα σημαντικά.
Να υπογραμμίζω τα βασικά.
Να δίνω προσοχή, να είμαι θετική, να μη μιλάω εν ώρα μαθήματος.
Μα δε μου είπες αλήθειες, κυρία.
Δε μου είπες να προσέχω πολύ τους ανθρώπους.
Να σημειώνω συμπεριφορές, να παρατηρώ .
Να πονηρεύομαι, να μην αφήνομαι στη θαλπωρή που έχει η εμπιστοσύνη.
Να μιλάω εν ώρα εκμετάλλευσης, να μην κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, να κρατάω «απουσιολόγιο».
Κι έμεινα στην ίδια τάξη, κυρία .
Μόνη μου στην αίθουσα.
Να περιμένω στο τελευταίο θρανίο, ζωγραφίζοντας πάνω του καρδιές και αστεράκια, την επόμενη ώρα μαθήματος.
Που αυτή δεν ήρθε ποτέ…
Ό,τι έμαθα, έμαθα.
Εύα Κοτσίκου
Post Views: 8