Το τελευταίο θρανίο

Δε θυμάμαι πολλά από τότε, κυρία.
Μου εφιστούσες την προσοχή.
Να προσέχω τις απουσίες μου, έλεγες. 
Να σημειώνω τα σημαντικά.
Να υπογραμμίζω τα βασικά.
Να δίνω προσοχή, να είμαι θετική, να μη μιλάω εν ώρα μαθήματος.
 
Μα δε μου είπες αλήθειες, κυρία.
Δε μου είπες να προσέχω πολύ τους ανθρώπους. 
Να σημειώνω συμπεριφορές, να παρατηρώ .
Να πονηρεύομαι, να μην αφήνομαι στη θαλπωρή που έχει η εμπιστοσύνη. 
Να μιλάω εν ώρα εκμετάλλευσης, να μην κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, να κρατάω «απουσιολόγιο». 
 
Κι έμεινα στην ίδια τάξη, κυρία .
Μόνη μου στην αίθουσα.
Να περιμένω στο τελευταίο θρανίο, ζωγραφίζοντας πάνω του καρδιές και αστεράκια, την επόμενη ώρα μαθήματος.
 
Που αυτή δεν ήρθε ποτέ… 
 
Ό,τι έμαθα, έμαθα. 
 
Εύα Κοτσίκου 

About Εύα Κοτσίκου

Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...

Μπορεί επίσης να σας αρέσει