Νόσημα βαρύ η αχαριστία
Πόσο άραγε να κοστίζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Πόσο την κοστολόγησες, αλήθεια, στο φτωχό και κενό μυαλό σου. Δεν έχει αξία, είναι ανεκτίμητη, αυτό έχω να σου πω για αρχή. Στο πλαίσιο της αυτοκαταστροφής του σκοτεινού μυαλού σου κατοικούν εικόνες που σε θλίβουν, όσο και αν δεν μπορείς να το παραδεχθείς.
Βαθιά μέσα σου πονάς γιατί νιώθεις μόνη. Τόσο μόνη που οι σιωπές σου κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο, σπάνε τα τύμπανά σου, ματώνουν τα μάτια σου από την πίεση. Ακούω όλες τις σκέψεις σου και παλεύεις να κρατηθείς σε ένα συντροφικό κενό, συνειδητοποιείς ότι ζεις μοναχικά μέσα σε ένα χάος από ανθρώπους που σε τριγυρνούν. Ζεις μέσα σε ένα απέραντο πλήθος που δημιούργησες για να γεμίζεις τις ώρες σου και να μη σε βασανίζει η ζωή που θυσίασες για κάτι ανόητες στιγμές.
Σε στοιχειώνουν οι παρουσίες τους, θέλεις να φύγεις μακριά τους, αλλά δεν μπορείς, είσαι εγκλωβισμένη στην εικόνα που δημιούργησες και φοβάσαι να αντικρίσεις γιατί είναι τρομακτική.
Και ύστερα τρέχεις, φεύγεις, κλαις όταν αντικρίζεις της ψυχής σου τα θαμμένα όνειρα.
Το νόσημα της αχαριστίας σου έχει την ικανότητα να σε διαλύει στη στιγμή, γιατί ανακαλύπτεις πόσο μικρή και πόσο λίγη είσαι. Και δεν είναι ότι στερείσαι τα βασικά υλικά αγαθά, αυτά τα βρίσκεις παντού, είναι αναλώσιμα. Είναι που καταλαβαίνεις ότι όλα όσα απουσιάζουν δεν μπορείς ούτε να τα αγοράσεις, ούτε να τα αναπληρώσεις γιατί είναι άυλα και δεν μπορείς να τα κρύψεις σε κανένα σεντούκι όταν τα βαρεθείς.
Στροβιλίζεται το μυαλό σου σε άπιαστες σκέψεις, πεινάει η ψυχή σου από αγάπη και κατανόηση, αλλά δεν τολμάς να το ξεστομίσεις. Αυτό τον καλό το λύκο τον άφησες νηστικό και ώρες ώρες έρχεται αγριεμένος να σου θυμίσει ότι είσαι παιδί ενός κατώτατου θεού, ύπαρξη γεννημένη σε λάθος τόπο και χρόνο.
Δε σε χωράει και δεν κάνεις σε αυτό τον κόσμο. Εσύ δημιούργησες τις πληγές του εαυτού σου, αναθεματίζεις την τύχη σου, τα βάζεις με την ψυχή σου, γιατί ποτέ δεν κατάφερες να γίνεις παγοθραυστικό για να διαλύσεις τον παγετώνα που υπάρχει παντού μέσα σου.
Λησμόνησες και εγωιστικά προσπέρασες τις διαφορετικές ανάγκες σου, την επιθυμία για ποιοτική ζωή, γέμισες την ψυχή σου κενό και δηλητήριο. Στον καθένα μας αντιστοιχεί ένας χρωματιστός ουρανός αλλά εσύ επέλεξες τον γκρίζο της βροχής. Και το χειρότερο είναι η κατάρα της πληγής που σε κυνηγάει και σου θυμίζει τη χρηματική σου αξία και αυτό σε ρίχνει στα τάρταρα, σου υπενθυμίζει ότι είσαι αντικείμενο προς πώληση, ανά πάσα στιγμή.
Σε λυπάμαι κατά βάθος. Εσύ χρειάζεσαι οίκτο και κατανόηση. Ελπίζω, θέλω να ελπίζω πως κάπου, κάπως, κάποτε, θα βρεις και εσύ όλα αυτά που απαρνήθηκες, όλα αυτά που δεν έζησες.
Ίσως μια μέρα καταλάβεις την έννοια της λέξης “ανεκτίμητη” αλλά σου εύχομαι μέχρι τότε τα κοράκια να μην έχουν ξεσκίσει και κατασπαράξει τα σωθικά σου. Να βρεις και εσύ το δρόμο σου, να μετανιώσεις και να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Αλλιώς η κατάρα του πάγου θα σε στοιχειώνει μια ζωή.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
