Παραμορφωμένες ψυχές
Τους συναναστράφηκα αρκετές φορές. Έμαθαν να μετρούν τα ψέματά τους μέσα στην ημέρα και το βράδυ να τους βρίσκει κάπου με μισοπεθαμένες ψυχές, προσπαθώντας να πείσουν τους πάντες για την πολυτάραχη ζωή που δεν κάνουν. Διωξ’ τους γρήγορα μακριά σου αυτούς τους στοιχειωμένους, όλους όσους περιφέρονται στα γκρίζα δάση της απελπισίας τους και φορούν τα ρούχα του ψέματος και της υποκρισίας.
Διωξ’ τους όλους αυτούς που τα πρωινά τους είναι γεμάτα με δηλητηριασμένα δάκρυα υποκρισίας.
Απομακρύνσου από αυτούς που έχουν παραμορφωμένα χαμόγελα όταν ο ήλιος μας ανατέλλει περήφανα.
Τρέξε μακριά από αυτούς που τα μυαλά τους είναι απαίδευτα και αδούλευτα, που σπούδασαν αγραμματοσύνη στη ζωή τους μόνο.
Φύγε μακριά από αυτούς που βυθίζονται στον ύπνο γιατί οι μπερδεμένες και χαμένες τους σκέψεις, τους αποδιοργανώνουν και προτιμούν τον προσωρινό λήθαργο. Στάζει κακία και μίσος η ψυχή τους γιατί νομίζουν ότι η παιδεία τους αρμόζει στην ανύπαρκτη ανθρωπιά τους. Μετρούν τα ψέματά τους μέσα στην ημέρα και το βράδυ τους βρίσκει κάπου με μισοπεθαμένες ψυχές, με γεμάτα τασάκια από αποτσίγαρα δυστυχίας και αναμνήσεων, με όνειρα βαθιά κρυμμένα, με συμπεριφορές υποβασταζόμενες από πονηρά σχέδια καταστροφής τους συνανθρώπού τους.
Υπερόπτες και επιφανειακοί χάνουν την πραγματική τους μορφή, αγωνιζόμενοι να αποδείξουν ότι τάχα είναι μορφωμένοι, ότι τάχα έχουν παιδεία, αλλά κρίμα γιατί παραμένουν με μυαλά περιορισμένα, κυνικά, δίχως ορίζοντα καλοσύνης. Φωλιάζουν μέσα στην ψυχή τους τα δύο τους πρόσωπα, αυτό που έχουν και αδυνατούν να αντικρίσουν και αυτό που περιφέρουν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι έχουν. Αυτό του τάχα φιλάνθρωπου, ανθρωπιστή και αγωνιστή.
Τα πρόστυχα βράδια τους κοιτούν να περισώσουν με βουβές κραυγές απελπισίας μια ψυχή που πολύ καιρό τώρα έχει μαυρίσει από τον εγωισμό και την υπεροψία τους. Μονοδιάστατοι, θεωρούν τους εαυτούς τους σωτήρες και λυτρωτές των πάντων, την ώρα που η ματαιοδοξία τους δεν τους επιτρέπει να δουν ότι οδηγούνται στην ολοκληρωτική καταστροφή τους.
Για αυτό σου φωνάζω, φύγε μακριά από ανθρώπους που υπήρξανε αλλά δε ζήσανε. Προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι γεννιούνται αδιάκοπα, μα στην ουσία αργοπεθαίνουν και εξελίσσουν το μίσος τους στο μέγιστο βαθμό.
Το λυτρωτικό αύριο που αδημονούν να τους βρει δε θα τους συναντήσει ποτέ, αλλά δεν τολμούν να εκφράσουν κιόλας ότι αναζητούν σανίδα σωτηρίας. Περιπλανιούνται εγκλωβισμένοι σε συνθήκες άσχημες που δημιούργησαν μόνοι τους, ή παρασύρθηκαν από άλλους. Αδυνατούν να θυμηθούν την εποχή που ζούσαν πραγματικά γιατί δεν έζησαν ποτέ υπό αυτές τις συνθήκες. Το μόνο που θυμούνται είναι σκηνές τυχοδιωκτισμού και καταστροφής, ναυάγησαν ολοκληρωτικά και σώθηκε ο χρόνος της ζωής τους.
Για αυτό σου φωνάζω φύγε μακριά από ανθρώπους που υπήρξανε αλλά δε ζήσανε.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
