Λένε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι η διάμετρος της ζωής. Ότι ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο για να δημιουργήσει δεσμούς που είτε κρατούν για μια ζωή, είτε λύνονται σε μια στιγμή. Άραγε, η πορεία μας για λύτρωση γίνεται συγχρόνως και αυτοσκοπός; Κάθε μέρα δημιουργούμε σχέσεις: ερωτικές, φιλικές, κοινωνικές, αδελφικές, μητρικές, πατρικές. Πόσες όμως, από αυτές μπορούν να αντέξουν στον χρόνο; Ποιές μπορούν να προσφέρουν αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη και όχι αυτό που επίπλαστα νομίζουμε πως θέλουμε; Μήπως το όνειρο είναι η αλήθεια για μια εύκολη ζωή; Για αυτό να τις προσέχεις τις σχέσεις που αρχίζεις να δημιουργείς σιγά σιγά. Να τις δένεις με αλυσίδες που μπορούν να σου προσφέρουν μια ασφαλής διαβίωση και όχι να τις ράβεις με κλωστές που εύκολα μπορούν να σπάσουν. Διότι, άπαξ και χαλάσουν δεν υπάρχει υλικό για να τις γυρίσει πίσω. Άλλωστε, το πριν δεν γίνεται ποτέ τώρα. Το ξέρω είναι δύσκολο να διαγράψεις τις στιγμές όμως σκέψου πως ο χρόνος μπορεί να σου φέρει καλύτερες ή τουλάχιστον αυτό που μπορείς να συμβιβαστείς.
Μην τα βάζεις με την τύχη ή την μοίρα. Αυτές ποτέ δεν σε λογαριάζουν. Μονάχα ακολουθούν τις διαταγές της ζωής και εφαρμόζουν τον δρόμο που για σένα έχουν χαράξει. Στον κόσμο μας, οι σχέσεις είναι ένα μείγμα εκδίκησης, πάθους, αγάπης, έρωτα, ζήλειας, μίσους και πόνου. Στο χέρι σου είναι ποια στοιχεία θες να ψάξεις και να τα βάλεις στην ζωή σου. Ποτέ μην προδιαγράφεις το τέλος. Διότι, όταν το τέλος είναι γραμμένο με μολύβι, έρχεται η αρχή και το γράφει με μελάνι. Μην πεις ποτέ σου πως δεν αξίζεις. Η αξία του καθένος είναι τόσο μεγάλη που πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι δεν το ξέρουμε. Απλώς δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή να το βγάλουμε στην επιφάνεια. Πρόσεξε λοιπόν, τις σχέσεις σου και μην επιτρέψεις σε κανένα να σου στερεί την χαρά. Η ζωή είναι μικρή για δυστυχία και μεγάλη για ευτυχία.
Νικόλ Παπαδοπούλου
