Γιατί πάντα ο σκοπός ήσουν εσύ!
Και τώρα, μικρέ μου θησαυρέ, που ταξιδεύεις σε πολιτείες μαγικές και μέρη αχαρτογράφητα· τώρα που κάτω από τα βλέφαρά σου κλείνεις τον παράδεισο· την ώρα αυτή που απολαμβάνεις έστω και νοερά όσα σου στέρησα, άσε με επιτέλους να σου δείξω κάποιες από τις αδυναμίες μου και να σου ζητήσω μια συγγνώμη για όσα σου έταξα, μα έμειναν υποσχέσεις. Άσε με να σου απολογηθώ για τις φορές που στάθηκα ανάξιος των προσδοκιών. Για τις φορές εκείνες που άφησα την καθημερινότητα, το άγχος και την πίεση να με καταπιούν και απάντησα στον ενθουσιασμό σου με τα βέλη της πραγματικότητας.
Τώρα που αφήνεσαι και παραδίνεσαι στην αγκαλιά μου· τη στιγμή αυτή που το πρόσωπό σου παίρνει αυτές τις παιδικές και ανεπιτήδευτες εκφράσεις· την ώρα τούτη που μου εμπιστεύεσαι την πιο ευάλωτη και τρωτή πτυχή σου· άσε με να σου μιλήσω για τις φορές που φοβήθηκα την παρόρμηση και τον αυθορμητισμό σου. Ξέρεις, αγάπη μου, μέσα στην παραζάλη τούτου του παραλογισμού, οι άνθρωποι που βρίσκουν τη δύναμη και ονειρεύονται τρομάζουν τους δειλούς γεννώντας τους ανασφάλειες και δεύτερες σκέψεις. Τους κάνουν θεριά που κρίνουν, κατακρίνουν και απομυθοποιούν.
Τώρα, ζωή μου, που κλείνοντας τα μάτια σου ζωγραφίζεις τον κόσμο απ’ την αρχή· τώρα που ακυρώνεις τη μετριότητα και τις αποφάσεις των άλλων φέρνοντάς τες κι αυτές στα δικά σου μέτρα· τις ώρες αυτές που δεν έχεις ανάγκη από κανέναν και τίποτα, άσε με να ξαναπάρω έναν έναν τους όρκους που πάτησα και να σου τάξω τον κόσμο όλο και πάλι. Να απογυμνωθώ από ενδοιασμούς και φοβικά σύνδρομα και να σου εξομολογηθώ τις αλήθειες που σφραγίζονταν στα χείλη μου κάθε φορά που σου γκρέμιζα ένα όνειρο. Κάθε φορά που διέλυα τη μαγεία πληγώνοντας την αφέλεια και την προσμονή σου, καταβεβλημένος από το βάρος μιας υπόσχεσης που έδωσα στο πρώτο μας λεπτό.
Απόψε που ξενυχτάω στο προσκεφάλι σου· τη νύχτα αυτή που ξημερώνομαι στο πλάι σου σαν άγρυπνος φρουρός· άσε με να σου εμπιστευτώ πως για να μη φανώ λίγος στα μάτια σου στάθηκα ελάχιστος στα δικά μου. Γιατί κάθε μου ανάσα, κάθε μου χτύπος και κάθε μου αναστεναγμός έχουν εναρμονιστεί με την καρδιά σου. Γιατί είσαι πραγματικά ό,τι πιο όμορφο και πολύτιμο είχα ποτέ, και ο μόνος λόγος για τον οποίο αναμετριέμαι κάθε μέρα με τον εαυτό, τις αντοχές και τα όριά μου. Γιατί το είναι μου, η ψυχή και ο χρόνος μου όλος έχουν εξαρτηθεί από την ευτυχία σου, και αν τελικά δε σ΄ τη χαρίσω, δε θα με εγκαταλείψουν ποτέ.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
