Στη ζωή δεν πήρα όσα ρίσκα θα ήθελα. Όχι από δειλία, απλά είχα πάντα την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα έρθουν όλα από μόνα τους να με βρουν. Θεωρούσα αυτονόητο ότι η δικαίωση θα μου χαμογελούσε, λες και στη ζωή είναι όλα ονειρικά πλασμένα, μόνο για μένα.
Είχα ξεχάσει ότι τα χαστούκια που μπορεί να μου δώσει ήταν ικανά να με γονατίσουν για πάντα. Ζούσα σε έναν κόσμο φαντασίας και περίμενα ένα happy end για να με επιλέξει. Ούτε υποχωρούσα εύκολα για πράγματα που δε θα έπρεπε καν να ασχοληθώ. Πάλευα, πάντα ακόμη και για εκείνα που δεν έπρεπε, ρισκάροντας να φάω τα μούτρα μου για άλλη μια φορά.
Σπαταλούσα χρόνο, ενέργεια και συναισθήματα τσάμπα. Οι μισάνοιχτες πόρτες μου έδιναν το πράσινο φως να προχωρώ ενώ η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Έπαιρνα τα ρίσκα μου πιστεύοντας πως θα τα καταφέρω. Και αν με ρωτήσεις και τώρα που έμαθα μετά τα τόσο στραπάτσα που έφαγα, πιστεύω πάλι τα ίδια θα έκανα. Γιατί τα νιάτα προστάζουν τόλμη.
Άλλες πάλι φορές συμβιβαζόμουν για να γλυτώσω από τους τοξικούς που με κυνηγούσαν. Γιατί όταν το αμοιβαίο και ο σεβασμός πάνε περίπατο, σταματάς να ασχολείσαι και κουνάς σε όλους το κεφάλι συγκαταβατικά.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
