Καταραμένος κύκλος αόρατου λευκού αίματος
Ναι, είναι αλήθεια.
Πολλές φορές, τα τέρατα φοράνε ανθρώπινη μάσκα.
Κρύβονται από τον κόσμο και αποκρύπτουν επιτυχώς τις εμετικές πομπές τους που δεν χωράει και αρνείται να συλλάβει ο κοινός νους.
Μη σκύβεις το κεφάλι.
Μην αλλάζεις κουβέντα.
Μη δηλώνεις αποστροφή, αποτροπιασμό και άρνηση ν’ αντέξεις τέτοιο φρικτό μαρτύριο σκέψης και συζήτησης.
Έχεις συλλογιστεί ότι η δική σου περαστική σκέψη ουδεμία σχέση έχει με την φρικαλέα πράξη που συμβαίνει ρεαλιστικά και παράλληλα, δίπλα σου, ανύποπτα, κάθε ώρα και στιγμή;
Το ξέρεις, το αντιλαμβάνεσαι, το διανοείσαι ότι υπάρχουν τέτοια σιχαμένα ανθρωπόμορφα τέρατα σε τούτο τον μάταιο κόσμο;
Και ναι, είναι γεγονός.
Πολλές φορές, τα τέρατα φοράνε ανθρώπινο προσωπείο.
Είναι κοινωνικοί, ευχάριστοι, αποδεκτοί στον οικογενειακό τους περίγυρο, παραδεκτοί στον κοινωνικό και χωρίς ψεγάδια στη φαινομενική εικόνα τους.
Δείχνουν καθώς πρέπει.
Από την κορυφή ως τα νύχια.
Ντύνουν το εξωτερικό τους προφίλ με σύνεση, εγκράτεια, λογική και μετριοφροσύνη.
Συμπληρώνουν άρτια τα κουτάκια της επιδερμικής κανονικότητας στη λίστα με τις κοινωνικές επιταγές της και συνήθως σκίζουν τα ρούχα τους μπροστά σε κραυγαλέες περιπτώσεις αμοραλισμού.
Ζουν τη διπλή τους ζωή στην κόψη της αφού το ξυράφι το κρατούν στο χέρι σαν απειλή και φοβέρα προς συμμόρφωση, υποταγή και αποσιώπηση του παράνομου κρατούμενου της φυλακής που έχτισαν για αθώες, μικρές, παιδικές ψυχές.
Οταν πέφτει η μαύρη νύχτα και κρύβεται η χρυσόσκονη…
Τότε είναι που υψώνεται ένα σκοτάδι πηχτό σαν πίσσα που κολλάει, παγιδεύει και ρημάζει κάθε τι αγνό, φωτεινό και ζωογόνο.
Όταν έρχεται εκείνη η σκοτεινή στιγμή και φανερώνεται η διαστροφή δίχως προηγούμενο…
Τότε είναι που αλλάζει μια ροή ορμώμενη σαν οχετός που βρωμάει, καταπνίγει και εξοντώνει κάθε τι άσπρο, μοσχομυριστό, καθαρό, ατόφιο και ξεχωριστό.
Μέχρι να κορεστεί και να λουφάξει υποκριτικά.
Και να επιστρέψει ακόμη πιο αρρωστημένα για να χορέψει με θρασύτητα και ζωότητα πάνω σε άγια, ανυπεράσπιστα, αραχνοΰφαντα, τρυφερά κουφάρια.
Ο παράδεισος της γης είναι άδειος και η επίγεια κόλαση γέμισε αγγέλους κατακρεουργημένους και αφημένους σε υπόγεια κελιά, καταδικασμένους σε ζωή μη ζώσα, σε εσώτερο θάνατο αργό και μαρτυρικό.
Αυτός ο καταραμένος κύκλος του αόρατου λευκού αίματος πότε και πώς θα κλείσει επιτέλους;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
