Μην αφήνεις να σε βαραίνει το παρελθόν
Πόσο σχετική είναι η αίσθηση του χρόνου; Άλλοτε μοιάζει να κουρνιάζει ολόκληρες δεκαετίες χωρίς τίποτα να αλλάζει και άλλοτε μια στιγμή μπορεί να χωρέσει μια ολάκερη ζωή. Γι’ αυτό καλύτερα να πάψεις να προσπαθείς να καταλάβεις το μεγαλειώδες γιατί. Όσο βαθύτερα θα αναλύεις τα γεγονότα τόσο θα σε ρουφά σαν την κινουμένη άμμο το παρελθόν. Μια ακαταμάχητη δύναμη ώθησης κινουμένη από μικροσκοπικές λέξεις όπως: αν, ίσως, μήπως, πιθανώς θα ανασύρουν μαζί με τις καταπιεσμένες μνήμες και τη θλίψη.
Αν και εσύ θέλεις να ζεις συμφιλιωμένος με το παρελθόν, αυτό σαν το φιλί του Ιούδα ξανά και ξανά προδίδει την επιλογή σου. Επιστρέφει και βασανιστικά σου ζητάει να απολογηθείς. Η άμυνά σου στην κατάφωρη επίθεση είναι σχεδόν πάντα η ίδια: ‘’δε γνώριζα ’’ λες – παρ’ ότι η άγνοια δε σε απαλλάσσει της ευθύνης. “Όφειλες να ξέρεις!”. Η αποστομωτική απάντηση σαν μαχαιριά θα σε καρφώσει βαθύτερα στην καρδιά. Σαν ένα σήριαλ που παίζεται σε επανάληψη ξαναβλέπεις καρέ καρέ τις αποφάσεις και τις επιλογές σου. Βρίσκεσαι εκεί πίσω, δέσμιος των συναισθημάτων σου έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα καταλάβεις. Αναλύεις όλες τις παραμέτρους που έπαιξαν το σημαντικό ρόλο τους στη συναισθηματική σου κατάσταση, την πνευματική ακόμα και την οικονομική, καθώς επίσης και όλες τις λεπτομέρειες που αποτελούσαν το σκηνικό της εποχής. Κατανοείς πως συνδέονται οι αιτίες και τα αποτελέσματα και βλέπεις ότι δικαιολογημένα πήρες αυτές τις αποφάσεις. Έχεις καταλήξει σε ένα λογικό πόρισμα, όμως η πίκρα που νοιώθεις παραμένει στην ίδια αμείωτη ένταση όπως και στην αρχή της αναδρομής.
Αναρωτιέσαι πόσες φορές έχεις βρεθεί σε παρόμοια θέση και πόσο ανεπίστροφα χαμένο χρόνο διέθεσες. Πόσο έμεινες βυθισμένος στον εαυτό σου προσπαθώντας με αντικειμενική κρίση να ερμηνεύσεις την ευφυΐα και την ικανότητά σου. Ξεχνάς το αυτονόητο, πως ό,τι συμβεί σε έφερε στην τωρινή σου κατάσταση. Ήταν απαραίτητο να συμβεί και φυσικά πάντα και με το ανάλογο κόστος. Μην θυμώνεις γιατί δεν τα γνώριζες όλα από την αρχή γιατί έτσι κι αλλιώς η ζωή μας αποκαλύπτεται με το δικό της ρυθμό. Φρόντισε τον εαυτό σου και μην τον πληγώνεις ζητώντας του να έχει την εκ των προτέρων γνώση. Συγχώρησε την αφέλεια και την κοντόφθαλμη λογική γιατί αποτελούν την αναγκαία συνθήκη της εξέλιξης μας. Προσπάθησε να δείχνεις επιείκεια στον εαυτό σου και στους άλλους. Άλλωστε, όλα τελειώνουν και την ίδια στιγμή ξαναρχίζουν και αυτό είναι το νόημα της ζωής. Τόσο απλό και τόσο βέβαιο.
Παρασκευή Φωτοπούλου