Για όλα όσα συγκαλύφθηκαν τότε.
Υπήρξαν εκείνοι οι εντεταλμένοι αστυνομικοί που μεταμφιέστηκαν σε γιατρούς φορώντας το λευκό της ελπίδας και μπήκαν μετά την εισβολή του ερπυστριοφόρου στο Πολυτεχνείο και βλέποντας απλά τον χαμό που επικρατούσε από αίμα, πόνο, φόβο, πανικό, αγωνία αλλά αναλλοίωτη και ακμαία τη σθεναρή αντίσταση των νέων φοιτητών, δεν έκαναν τίποτε άλλο πέρα από το να χτυπούν ανελέητα και να περνάνε χειροπέδες ακόμη και στους πληγιασμένους αντιδρώντες πολέμιους της σκλαβιάς, της φίμωσης και της ανοχής. Όταν κατέφθασαν οι αληθινοί γιατροί και προσπάθησαν να επέμβουν για να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, οι φοιτητές ήταν δύσπιστοι κι έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος.
Για όλα όσα παραποιήθηκαν τότε.
Από ένα καθεστώς απολυταρχικό, που δεν δίστασε να στήσει το δικό του πλασματικό σκηνικό την ώρα της ανάγκης. Από τη μια πλευρά, σε πλήρη θέαση, να δείχνουν τα ενημερωτικά πλάνα, γιατρούς και ασθενοφόρα που σπεύδουν στο Πολυτεχνείο με την “εντολή” να βοηθήσουν τους πληγέντες φοιτητές αλλά οι τραυματιοφορείς να βγαίνουν από τον χώρο με άδεια φορεία καθώς “δεν υπήρχαν τραυματισμένοι” ενώ από την άλλη μεριά, σε πλήρες αθέατο τοπίο χάους, να παλεύει βουβά η ελπίδα με την απελπισία, η ζωή με τον θάνατο, η εμπιστοσύνη με την προδοσία και η αλληλεγγύη με την ερημιά.
Τούτη η τρανταχτή τους αντίδραση δεν είχε ως υπόβαθρο καμία διχαστικά κομματική παρακίνηση παρά μόνο ένα βροντερό ενωτικό κάλεσμα απαιτώντας απλά τα αυτονόητα αλλά καθόλου δεδομένα αγαθά.
Μια τους ηρωική κίνηση, που έπεσε στο κενό, εφόσον ο λαός δε στάθηκε στο πλευρό της νεολαίας και η σιωπή διαδέχτηκε τη βουβή τους θέαση υπό το φόβο σκληρών αντιποίνων, προστίμων και φυλάκισης.
Έμειναν μόνοι τους αλλά ενωμένοι.
Όλοι τους μια γροθιά και μια φωνή, κόντρα στο θεριό ενός αμείλικτου δικτατορικού πολιτεύματος.
Στο πέρασμα του καιρού, οι άμεσα γνωρίζοντες, αντιλήφθηκαν τη δημιουργία ενός επίπλαστου μύθου που στήθηκε για γενικές και συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, εμποδίζοντας όσους τα έζησαν να καταθέσουν την ρεαλιστική τους ματιά, παραθέτοντας τις δικές τους πραγματικές μαρτυρίες.
Για όλα όσα (δεν) διεκδικούμε τώρα.
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με την απόλυτη υπόσταση του τέλειου Ανθρώπου. Εμείς, ως άνθρωποι, ποτέ δεν πλησιάσαμε την τελειότητα γιατί ποτέ δεν την κατακτήσαμε ολοκληρωτικά.
Στις μέρες μας, το αντιλαμβανόμαστε πιο καλά από κάθε άλλη φορά.
Ίσως τώρα, με το βλέμμα στραμμένο πίσω, αφουγκραστούμε το παρελθόν καλύτερα.
Οι νεκροί δε μιλούν.
Το αίμα τους όμως παραμένει ανεξίτηλο στις μελανές σελίδες της Ιστορίας μας και δεν θα πάψει να ουρλιάζει την αλήθεια του.
Ζωή Παπατζίκου
*Απολογισμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γύρω από τον χώρο αυτό αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα
Απώλειες:
24 επώνυμοι νεκροί
16 ανώνυμες περιπτώσεις
Τραυματίες
περισσότεροι από 2.000 (1.103 εξακριβωμένοι)
* (Τα στοιχεία του απολογισμού της εξέγερσης προστέθηκαν από wikipedia)
ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ – YouTube
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
