Γραμματα στη Θεά Αθηνά – Υ
Κοίτα πίσω απ’ τα σύννεφα
Υστερα μου λες πως καταλαβαίνεις τη ζωή… Πώς να σε πιστέψω; Αφού δεν αντικρύζεις την ψυχή σου και αδυνατείς να δεις τι και πώς, πού και γιατί. Ακόμα και το μεγαλύτερό σου δάχτυλο δεν είναι αρκετά μεγάλο για να σε καλύψει. Αν δεν αφήσεις τα στερεότυπα στην άκρη να καταλάβεις τι πραγματικά κουβαλάς στο κεφάλι σου, πώς περιμένεις να αλλάξεις; Να δεις ποιο είναι το ζουμί της ζωής και τί πραγματικά καλό κρύβει;
Το κυνήγι σου για την ευτυχία θα είναι πάντα διακοπές για ξεκούραση, μα ποτέ ταξίδι με προορισμό. Κι αν δεν έχεις μόνο μα μόνο αυτό τον προορισμό, τότε δεν πας μπροστά. Ίδια θα μείνεις και θα σε δέρνουν μια ζωή οι αδυναμίες σου. Κοίτα πίσω απ’τα σύννεφα και θα καταλάβεις γιατί λάμπουν. Όχι γιατί είναι λευκά, αλλά γιατί ο ήλιος τα φωτίζει. Παραμένεις στο γεγονός ότι είναι ροζ, λευκά όμορφα ή άμορφα και χάνεις την πραγματικότητα.
–Δε γουστάρω, Δημητρή, δεν γουστάρωωω!
-Είναι αδύνατο όμως να αλλάξουμε τη ζωή μας άμα δεν αλλάζουμε εμείς.
Νευριάζω στη θύμηση της βλακείας που σε έδερνε και κοπανάω το ποτήρι στο γυρισμό του προς το τραπέζι. Απ’ το ταρακούνημα η μπύρα παφλάζει και πέφτει λίγη έξω. Και πάλι με πιάνω να μην κοιμάμαι ενώ θα πρεπε. Νιώθω την ανάγκη να απολαύσω ακόμα τη σιωπή που σιγοπαίζει αυτή την ώρα στο δωμάτιο. Μα στο μυαλό μου παίζει ένα απ’ τα τραγούδια που άκουγα όταν σε γνώρισα, ίσως όχι τραγούδι μας… μα σίγουρα το έχω συνδέσει μαζί σου. Ελπίζω να βρεις τον εαυτό σου. Τα γιατί και τα πώς που χρειάζεσαι γι’ αυτό το γύρο παιχνιδιού που λέγεται ζωή.
Γιάννης – Δημήτρης Μποζαμπαλίδης
