Μην αφήνεις τα όνειρά σου από τα μάτια σου
Post Views: 20
Πρόσεχε τα όνειρά σου.
Αγάπα τα.
Φρόντιζέ τα.
Να τα ταΐζεις κάθε μέρα με ελπίδα.
Να τα ξεδιψάς με προσπάθεια.
Να τα γλυκομιλάς,
σα μικρά παιδιά
που χρειάζονται ζεστασιά και χαμόγελο,
που χρειάζονται ζεστασιά και χαμόγελο,
για να φωτίσουν κι αυτά μια μέρα τον κόσμο.
Να ανοίγεις μια ομπρέλα
για να τα προστατεύεις από τα δάκρυά σου,
όταν απογοητεύεσαι.
Κι όταν αυτά σου φωνάζουν κουρασμένα “δεν μπορώ”,
εσύ να τα ξεκουράζεις για λίγο στην αγκαλιά σου
κι ύστερα να λες ήρεμα και αποφασιστικά:
“Πάμε πάλι… Προχωράμε.
Τίποτα δεν τελειώνει αν δεν εγκαταλείψουμε εμείς!”
Και πιάνε τα τρυφερά από το χέρι
να συνεχίζετε μαζί.
Μαζί όμως.
Αντάμα.
Παρεούλα.
Μην τα αφήνεις από τα μάτια σου.
Μην παρασύρεσαι από το τραγούδι των Σειρήνων,
που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο
σου τραγουδούν με τόση σαγήνη.
Τότε είναι που πρέπει να πεισμώνεις,
να τα σφιχταγκαλιάζεις
και να τρέχετε μαζί
να βγείτε από τη φωτιά της παραίτησης.
Μαζί όμως!
Μην ξεχάσεις ποτέ αυτό το ρημάδι το “μαζί”,
που ‘ναι το μαγικό φίλτρο στη συνταγή της ζωής.
Αλλιώς, θα σου ξεφύγουνε μπροστά και θα τρέχουνε.
Κι όσο εσύ θα τα κυνηγάς,
τόσο εκείνα θα τρέχουνε πιο γρήγορα από σένα!
Κι έτσι θα φτάσει κάποτε
η αποφράδα μέρα, φίλε μου,
που θα λες βουρκωμένος:
“Εγώ τα κυνήγησα τα όνειρά μου,
με νύχια και με δόντια πάλεψα να τα φτάσω,
μα δεν τα κατάφερα τελικά…”
Μα μέσα σου θα ξέρεις την αλήθεια.
Πως κάπου κάποτε λύγισες κι εγκατέλειψες…
Πως κάπου κάποτε φοβήθηκες και δεν τόλμησες…
Πως κάπου κάποτε έπαψες να πιστεύεις στον εαυτό σου
και δεν προσπάθησες αρκετά…
Και θα ‘ναι τούτη η αλήθεια
το μαχαίρι που θα σου ματώνει, μέχρι το τέλος, τα σωθικά και τη ζωή σου…
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Post Views: 20
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
