Τα «γονικά παιδιά»
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων οι οποίοι έχουν μεγαλώσει (από μικρά παιδιά ακόμη) φροντίζοντας τους άλλους. Μπορεί δηλαδή από πολύ μικρή ηλικία να είχαν την ευθύνη να καλύπτουν τις συναισθηματικές και σωματικές ανάγκες που είχαν τα μικρότερα ή και μεγαλύτερα αδέρφια τους, ή ακόμη και οι ίδιοι τους οι γονείς, ή κάποιος άλλος στο κοντινό τους περιβάλλον. Αυτά τα παιδιά ονομάζονται «γονικά παιδιά».
Τα «γονικά παιδιά» είναι αυτά που μεγαλώνουν απότομα και πολύ σύντομα. Παρ’ όλο που είναι σε πολύ μικρή ηλικία, εμφανίζουν ενήλικη συμπεριφορά. Ποτέ δε βιώνουν τις ξέγνοιαστες μέρες την παιδικής ηλικίας και στη θέση αυτού επικεντρώνονται στη φροντίδα των άλλων. Θα τα δούμε να ανησυχούν πάντα για την ευτυχία των άλλων και να μη βιώνουν την ανεμελιά, τη χαρά και την παιδικότητά τους. Αυτά τα παιδιά είναι πραγματικοί ήρωες. Πάντα φροντίζουν τους άλλους και κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ένα παιδί αναλαμβάνει το ρόλο του γονέα, οι οποίοι μπορεί να είναι οι εξής:
-Να έχουν έναν απόντα γονέα.
-Να έχουν ένα γονέα με θέματα ψυχικής υγείας.
-Να έχουν ένα γονέα με θέματα εθισμού.
-Κάποιο μέλος της οικογένειας να έχει κάποια χρόνια ασθένεια.
-Να υπάρχει φτώχεια.
-Να έχει υποστεί το παιδί κάποιου είδους κακοποίηση ή παραμέληση.
Τα «γονικά παιδιά» ως ενήλικες συχνά δυσκολεύονται να συνάψουν υγιείς σχέσεις λόγω του ότι δεν έμαθαν ποτέ να φροντίζουν τον εαυτό τους. Συνήθως έχουν θέμα στο να μπορούν να είναι διεκδικητικοί και στο να θέτουν όρια, διότι έχουν μάθει να βάζουν τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές τους. Γι’ αυτόν το λόγο καταλήγουν σε σχέσεις εξάρτησης (συνεξάρτησης), ή σχέσεις μέσα στις οποίες υφίστανται κακοποίηση. Μπορεί επίσης να αντιμετωπίζουν τα εξής θέματα:
-Αγχώδεις διαταραχές
-Κατάθλιψη
-Χαμηλή αυτοεκτίμηση
-Κατάχρηση ουσιών
-Διατροφικές διαταραχές
-Δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων
-Να δυσκολεύονται να πετύχουν τους προσωπικούς τους στόχους
-Δυσκολία στην δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης
-Να δημιουργούν μονόπλευρες σχέσεις
Για να θεραπευθεί ένας ενήλικας ο οποίος υπήρξε «γονικό παιδί» χρειάζεται να μάθει να εντοπίζει, να αναγνωρίζει και να ιεραρχεί τις προσωπικές του ανάγκες. Επίσης, να συνάπτει υγιείς και ισότιμες σχέσεις όσον αφορά στο τι δίνει και στο τι παίρνει μέσα σε αυτές. Σε όλα τα παραπάνω καταλυτικός είναι ο ρόλος της ψυχοθεραπείας και της αυτογνωσίας από καταρτισμένους και εξειδικευμένους επαγγελματίες του χώρου της ψυχικής υγείας.
Ζωή Δελιακίδου
(Επηρεασμένη από τον Mastin Kipp)
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
