Ευτυχώς που βηματίζεις αμέριμνος
Και πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά.
Οριστικά και αμετάκλητα.
Αν ρωτήσεις τι θυμάμαι από εσένα, θα σου πω ένα ατέρμονο μέτρημα. Μέτρημα στο ξεκίνημα κάθε χρονιάς, μέτρημα και στο τέλος της.
Ξέρεις ποιο είναι το σημαντικότερο όμως;
Εκείνο στο τέλος της κάθε χρονιάς. Γιατί αυτό, μου φέρνει θύμισες από την ξεθωριασμένη εικόνα σου. Με κάνει να αισθάνομαι τυχερή που βλέπω μία ακόμα χρονιά να ολοκληρώνεται με εσένα να βηματίζεις αμέριμνος μακριά μου.
Ευτυχώς να βηματίζεις!
Θυμάσαι εκείνα τα πουλιά που παρατηρούσες κάθε φορά να σκορπίζονται στον ορίζοντα;
Πάντα τα ζήλευες και εγώ, σου χάιδευα το κεφάλι και περίμενα ως την επόμενη φορά που θα με προσκαλέσεις να τα θαυμάσουμε παρέα. Προσευχόμουν κρυφά για την επόμενη φορά, εκείνη που θα μου επέτρεπε να σε πάρω αγκαλιά και χωρίς να αρθρώσω λέξη να σου ΄χω πει τα πάντα.
Προσευχόμουν γιατί ο φόβος, κανέναν δε λογαριάζει και φωλιάζει σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης στο μυαλό όσων τον μετρούν κάθε δευτερόλεπτο.
Συνεχίζεις να βηματίζεις αμέριμνος μακριά μου, ευτυχώς που ακόμα βηματίζεις! Αν ήξερες, ίσως να είχες σταματήσει εκείνες τις βόλτες σου στο παλιό λιμάνι. Ίσως να μην ήθελες πλέον την αγκαλιά μου, ούτε το χάδι μου.
Χάραξα στο δέρμα μου ένα ρολόι, τόσο μικρό, που να μπορώ να το διακρίνω μόνο εγώ. Αποτύπωσα μία επιθυμία μου σε κάθε του δείκτη και το άφησα να μετράει το χρόνο υπομονετικά, πνίγοντας ένα ένα τα συναισθήματα μου σε κάθε του χτύπο.
Εσύ, συνεχίζεις αμέριμνος να βηματίζεις, ευτυχώς που βηματίζεις, ευτυχώς που δεν ξέρεις, ευτυχώς που είσαι ακόμα εδώ.
Σου ‘χω πει ποτέ πόσο φοβάμαι;
Πόσο με τρομάζει η ιδέα του φευγιού σου;
Δεν ξέρω τι ώρα θα ‘ναι, μα ξέρω πως εκείνο το μικρό αόρατο ρολόι, θα σταματήσει για πάντα.
Δεν θα έχει λόγο ύπαρξης τότε και όχι, δεν θα το αφήσω να συνεχίσει το μέτρημα ενός χρόνου που εσύ θα λείπεις, που δεν θα είσαι εδώ, που δεν θα βηματίζεις αμέριμνος μακριά μου μέσα στην πλασματική, στην υποχρεωτική σου ευτυχία.
Ξέρεις γιατί αισθάνομαι χαρούμενη κάθε φορά που ξεκινάει μια νέα χρονιά;
Γιατί μπορώ να σε μετράω ακόμα σε εκείνους που περπατώντας αμέριμνοι μπορούν να σχεδιάζουν το αύριο, να χαμογελούν και να χαίρονται όπως κάνει ένα παιδί.
Κοιμήσου ήρεμος απόψε.
Μα μην ξεχάσεις να ξυπνήσεις σε παρακαλώ.
Κάνε μου αυτό το δώρο.
Νομίζω πως δεν σου ζήτησα ποτέ κάτι που να μην μπορείς να το κάνεις.
Βάλε τα δυνατά σου. Συνέχισε να βηματίζεις αμέριμνος, αυτό θέλω.
Και αν ακόμα πιστεύεις, έλα να ενώσουμε τις προσευχές μας.
Μπορεί να μοιάζουν διαφορετικές μα είμαι σίγουρη πως έχουν κάτι κοινό.
Εγώ, σίγουρα, για σένα θα συνεχίσω να προσεύχομαι…
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
