Ο δυσάρεστος μικρόκοσμός μας
Πόσο άσχημος και δυσάρεστος γίνεται συνεχώς αυτός ο μικρόκοσμος που ζούμε…
Απάνθρωπα που εξελίσσεται η ανθρωπότητα με ένα “εγώ” γιγαντωμένο και ένα “εμείς” ανύπαρκτο.
Κουράστηκα.
Πραγματικά κουράστηκα να ακούω ανθρώπους προδομένους.
Ανθρώπους που στο δρόμο της ζωής λαβώθηκαν από την ίδια τη ζωή και οι άνθρωποι επιδεικτικά τους γύρισαν την πλάτη.
Τόσο άσχημος αυτός ο μικρόκοσμος που ζούμε που δεν αντέχει να αγκαλιάσει τον διπλανό του.
Χάθηκε η αγκαλιά, χάθηκε η συμπόνια, χάθηκαν οι αξίες, τα ιδανικά στο βωμό του εγωκεντρισμού και του βολέματος.
Η λανθάνουσα πορεία μας είναι εμφανέστατη.
Μας κατάπιε για τα καλά η επιφάνεια, η απροσδιόριστη ζήλεια.
Ζούμε από αναγκαστική επιλογή μέσα σε προστατευόμενα τείχη και καθημερινά απομακρυνόμαστε από το διπλανό μας.
Αδιαφορούμε για τον πόνο του άλλου και μερικοί από εμάς, έχοντας ξυπνήσει εντός μας ένστικτα βαρβάρων, κρυφοχαιρόμαστε με την καταστροφή του άλλου.
Και όσοι αντιλαμβανόμαστε αυτές τις κοφτερές αντιθέσεις μιας κοινωνίας με εικονικό καθωσπρεπισμό και επιφανειακή φιλανθρωπία, προσπαθούμε να βρούμε παρηγοριά και φροντίδα στη μοναξιά μας.
Συνειδητά επιλέγουμε να κλεινόμαστε σαν τα στρείδια στο καβούκι μας για να αποφύγουμε αυτήν τη φθορά.
Οι άνθρωποι πλέον σήμερα έχουν σύμμαχο σε κάθε τους βήμα την αντιπαλότητα και το μίσος. Έχουν φωλιάσει μέσα τους για τα καλά. Ζουν μαζί τους και κατά βάθος έχουν μια εσωτερική αδυναμία λες και λιγοψυχούν σε κάθε τους βήμα.
Απομακρύνθηκαν από τον εαυτό τους, τον έχασαν και περιφέρονται άσκοπα και σκληρά.
Χαμένοι και αβοήθητοι, θεωρητικά τακτοποιημένοι, χωρίς ορατά προβλήματα, θεωρούν ότι στέκονται στη σωστή πλευρά της διαμάχης, αφού αυτό πλέον είναι της μόδας, -να μάχονται χωρίς ουσιαστικό λόγο, να χτυπούν, να μισούν, να φθονούν, να αισθάνονται χαρά με τον πόνο και την καταστροφή του άλλου.
Λες και αν καταστραφεί ο διπλανός τους θα γίνει καλύτερη η δική τους ζωή.
Γκρεμισμένος κόσμος, που πλεονάζουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα.
Σώμα, ψυχή και καρδία βυθισμένα σε μια λήθη.
Σε έναν πρωτόγνωρο και βάναυσο βούρκο.
Και όλοι αυτοί πλασάρονται ως πετυχημένοι και λαμπεροί.
Τους αντικρίζω και αντιλαμβάνομαι τη μικρή κουκίδα στο χάρτη της ασημαντότητας τους.
Προτιμώ να κρατήσω την απόσταση ασφαλείας που μου αναλογεί, κλεισμένη ερμητικά στο καβούκι μου.
Αν δεν μπορώ να βοηθήσω το διπλανό μου, τουλάχιστον ας μην τον ενοχλώ.
Σε αυτόν τον άσχημο μικρόκοσμο που ζούμε, ας επιλέξουμε την απόσταση όταν αδυνατούμε να βοηθήσουμε.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
