Ένα ποτηράκι ακόμα

Είχε αφυδατωθεί η διάθεσή του για ζωή, περισσότερο απ’ το κορμί του. Φιλικός του χώρος, περιβάλλον αποδοχής, που να χωράει και το μέγεθος της απογοήτευσης, της θλίψης του, είχε γίνει το καπηλειό. Μόνιμο στέκι του αποτελούσε. Στην πιο απόμερη γωνιά, στο ίδιο τραπεζάκι πάντα, προσπαθούσε να συνθέσει την εικόνα με τα κομμάτια της ζωής του!

 

Όλοι τον γνώρισαν ως κλειστό, απρόσιτο άτομο, αντικοινωνικό και άφιλο. Άγνωστη σε όλους η ταυτότητά του. Την ανωνυμία του την θεωρούσε ασπίδα προστασίας από την περιέργεια των ανθρώπων. Δεν άντεχε άλλο να δίνει εξηγήσεις, να απολογείται, να παίρνει μαθήματα υπομονής, δύναμης και αξιοπρέπειας από κανέναν. Είχε αγκαλιάσει τις σιωπές του και αδιαφορούσε για τους ψιθύρους γύρω του, όπως και για τις άμυνες που σταδιακά τον εγκατέλειπαν. Ένιωθε παρηγορητική αυτή την εγκατάλειψη!

 

– Αυτό το ποτηράκι ακόμα και υπόσχομαι, θα φύγω!

 

Κερνούσε νέκταρ τις αναμνήσεις του, μα με  δηλητήριο πότιζε τη ζωή του! Σαν άρχιζε να θολώνει το θυμικό του, ξεθωριασμένες εικόνες έκαναν την εμφάνισή τους, τα πρόσωπα έστηναν χορό, γέμιζε το καπηλειό χαμόγελα, φωνές χαρούμενες, φιλικές, γνώριμες, ζωής ορόσημο. Ψηλά τότε σήκωνε το κεφάλι του, λαμπύριζαν τα μάτια του από ευφορία και το σιγανοτραγούδισμα δεν αργούσε να κάνει σεκόντο στην καρδιά του. Δυνάμωνε το πανηγύρι της ζωής στη φαντασία του, όπως και η έντονη επιθυμία του πρωτοχορευτής να γίνει σε εκείνο το γιορτάσι. Ήταν όμως ανίκητη η δύναμη που τον κρατούσε καθηλωμένο στην καρέκλα και την ψυχή του φυλακισμένη στα σκοτεινά κελιά του! Ίσως με ένα ποτηράκι ακόμα να νικούσε τις απόκοσμες φωνές που σκότωσαν το μέλλον, μαράζωσαν το παρόν και μόνο το παρελθόν τού άφησαν για οδοδείχτη!

 

– Ένα ποτηράκι ακόμα και μετά σίγουρα θα φύγω!

 

Κανείς δε γνώριζε τι έκρυβε στην καρδιά του, τι βασάνιζε το μυαλό και την ψυχή του. “Αρνάκι του Θεού ” τον θεωρούσαν όλοι. Κανένας δεν τον ενοχλούσε, ούτε ενοχλούνταν που δεν ανταπέδιδε το χαιρετισμό τους. Τον είχαν κατατάξει ως γραφική φιγούρα στο χώρο αναψυχής τους, ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αν κάποια μέρα το τραπεζάκι του ήταν αδειανό, ανησυχούσαν, τον αποζητουσαν, γινόταν αισθητή η απουσία του. 

 

Τους ήταν πολύ οικείος πια, έπαψαν να αναρωτιούνται τι έβλεπε “το πειραγμένο του μυαλό ” και γελούσε συχνά παράξενα. Ούτε απορούσαν πλέον με ποιον συνομιλεί, σαν έβλεπαν τα χείλη του να κινούνται άλλοτε ήρεμα και συχνά με θυμό μεγάλο. Το ξάφνιασμα με το απότομο τίναγμα των χεριών, σαν κάτι βίαιο, τρομερό, αποτρόπαιο να αποτρέψει, δεν τους φόβιζε πια. Όλοι ήταν σίγουροι πως όταν έριχνε τα μάτια του στο κενό, ήταν χαμένος στο χρόνο και τις καταστάσεις, που μόνο εκείνος γνώριζε. 

 

– Ένα ποτηράκι ακόμα, έτσι για το δρόμο, υπόσχομαι θα φύγω!

 

Πού να πάει;  Ίδια ήταν  η παγωνιά όλες τις εποχές! Έκαιγε την ψυχή του, έτσουζαν τα μάτια, έσβηνε τις μορφές που αρνούνταν να αποχωριστεί. Όχι,  δεν ήταν άστεγος, ανέστιος ήταν!  Υποθερμία συναισθημάτων είχε, έλλειψη οξυγόνου,  ακαμψία οποιασδήποτε θετικής σκέψης και δράσης. Εγκατέλειψε τη ζωή, όταν χαρές και αισθήματα, όνειρα και ατέρμονα σχέδια έσβησαν σε εκείνη τη διασταύρωση με τους χαλασμένους φανοστάτες. 

 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο περίμενε να σφίξει στην αγκαλιά του σύζυγο και παιδί, όλοι μαζί να γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλια του γιου τους, σε χώρο έκπληξη και έντονης επιθυμίας του εορτάζοντος! Δεν πρόλαβε! Προηγήθηκε ο αποτροπιασμός που ξεστράκισε τη ζωή του. Τα δέκατα όγδοα γενέθλια γιόρταζε και ο άπειρος νεαρός οδηγός, που έκανε την πρώτη του βόλτα με το πανάκριβο δώρο των γονιών του. Σφήνωσε η σκηνή στο μυαλό του, καρφώθηκε η απόγνωση στην καρδιά του, συνεχίζει να πονάει αφόρητα. Αρνείται να ξεχάσει, δεν μπορεί, συμμάχησε με την μοναξιά για να ‘χει αρκετό χρόνο να τους θυμάται. Δεν είχε ανάγκη να ξαναχτίσει την ζωή του, έχτισε όμως τοίχους απροσπέλαστους γύρω τους, να διαφυλάξει τουλάχιστον το άρωμά τους, αυτό που μετέτρεψε σε μόνιμο και αναντικατάστατο ένδυμα της ψυχής του!

 

– Ένα ποτηράκι ακόμα, ναι, τώρα σίγουρα θα φύγω, το υπόσχομαι!