Παιδιά που δεν προλαβαν να ονειρευτούν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, ούτε καν να πουν ενα ύστατο αντίο τους αγαπημένους τους.
Παιδιά που έλιωσαν μαζί με σίδερα και λαμαρίνες, γιατι τόσο κοστολογήθηκε από κάποιους η ζωή τους.
Παιδιά που αντι να διανύουν χιλιόμετρα με ένα σακίδιο στον ώμο, διανύουν χιλιομετρα προς την αιωνιοτητα.
Παιδιά που λαβώθηκαν απο τα λάθη όσων ελαφρα τη καρδία ένα βράδυ είπαν «πάμε και όπου βγει».
Παιδιά που επωμίστηκαν αδίκως σφάλματα και απερισκεψίες κομψών κυρίων που με ξύλινο λόγο κουνούσαν ο ένας στον άλλον το δάχτυλο, αδιαφορώντας για την ουσία.
Παιδιά που δε θα πουν ποτέ ξανά καλημέρα στους γονείς τους, στα αδέρφια τους, στους φίλους τους.
Παιδια που θα μας θυμίζουν πάντα ότι η σταχτη, η σκόνη και η φωτιά που τους τύλιξε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αντανακλαση μίας κοινωνίας.
Παιδιά στην θέση των οποίων θα μπορούσαμε να είμαστε εγώ και εσύ.
Παιδια που εκπροσωπούσαν τη νέα γενιά, που τόσο σκληρά κατακρίνετε και συνεχώς κατηγορείτε, γιατί μόνο εκείνη έχει τη δύναμη και το θάρρος να σας υποδείξει τα σάπια δημιουργήματά σας.
Παιδιά που για δώδεκα λεπτά ζούσαν μέσα σε μία πλάνη την οποία επι χρόνια δημιουργούσαν οι επικριτές τους.
Παιδιά που πέθαναν παίρνοντας μαζί τους και κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Τόσο άδικα, τόσο νωρίς.
Έλενα Μυστακίδη
