ΦΙΛΙΩΣΑ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΟΥ
Η ζωή χαράσσει λόγους και πορείες στο δύσβατο της μονοπάτι της και εμείς ακολουθούμε. Και όλα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο ανεξήγητο λόγο στην αρχή, που στην πορεία καταλαβαίνεις τη χρησιμότητά του και βλέπεις καθαρά το λόγο που συνέβη.
Όχι, η ζωή δεν είναι εύκολη, έχει άπειρες καμπύλες και δύσκολες.
Ξέρεις πόσες φορές με πέταξαν με τη σχεδία μου μισοδιαλυμένη σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και έπρεπε να κολυμπήσω και να διασχίσω πελώρια κύματα για να βγω στη στεριά.
Τα ρούχα μου όμως τα κράτησα σκισμένα και κουρελιασμένα, ήταν τα λάφυρα της επιτυχίας μου.
Ήταν όμορφη η μυρωδιά της αλμύρας για να την αποχωριστώ και ας μου είχε κάψει το δέρμα.
Ξέρεις πόσες φορές ισορρόπησα σε τεντωμένο σκοινί με αποδυναμωμένα πόδια, κομμένη ανάσα και προσήλωση στην πορεία μου.
Ούτε που μπορώ να τις καταμετρήσω, δεν τις θυμάμαι τόσες που ήταν.
Έπεσα κάτω, τσακίστηκαν όλα, έσπασαν τα ξύλα της σχεδίας μου, γέμισε το σώμα μου και η ψυχή μου σημάδια.
Μα ήθελα να τα δείχνω πάντα τα σημάδια μου, είμαι πολύ περήφανη για αυτά.
Είναι οι κερδισμένες μου μάχες και δε θα ξεχάσω ποτέ ποιος και πότε με οδήγησε σε αυτές τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μου.
Είναι χαραγμένα όλα στο μυαλό μου και στο σώμα μου.
Ακόμα και το φόβο μου κατάφερα να τον δαμάσω και ας μεγάλωνε σαν αγριεμένο θηρίο μέσα μου, τον έκανα φίλο και πορευτήκαμε παρέα.
Τον έφερα στα νερά μου, ή με έφερε εκείνος στα δικά του, τον κοίταξα κατάματα και ας πόναγα και ας παρασυρόμουν από την ορμή του σε δύσβατες διαδρομές.
Ήμουν αποφασισμένη αυτήν τη φορά να κερδίσω αυτήν τη μάχη με όποιο κόστος.
Ακόμα και τότε που η ζωή μου έπαιρνε περίεργη τροπή μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, στις μεγάλες μου ανατροπές και αναποδιές, ακόμα και τότε είχα αποφασίσει να μην τα παρατήσω. Και ας έτρεμα από το φόβο μου.
Στύλωσα τα πόδια μου με πείσμα, επιμονή και υπομονή.
Δυνάμωσα και συνέχισα και ας έβλεπα την ψυχή μου να τρέχει ανεξέλεγκτα μόνη της έξω από το σώμα μου.
Δε λογάριαζα τίποτα, αρκούσε να μπορούσα να απαλλαχθώ πια από αυτά τα βάρη που είχα μέσα μου.
Πιο ώριμη, πιο αποφασισμένη, αλλά απόλυτα σίγουρη για τη νίκη μου συνέχιζα.
Συνέχιζα με μία δύναμη που ούτε καν ήξερα από πού την αντλούσα.
Και ξέρεις τι κατάλαβα τελικά; Ότι όλα αυτά είναι μαθήματα ζωής που δε σπουδάζονται σε κανένα πανεπιστήμιο.
Η ζωή θέλει μαγκιά μωρέ και όχι ψευτομαγκιά, δε θέλει τυμπανοκρουσίες, δράματα, κλάματα και υστερίες, θέλει να αγωνίζεστε μέχρι εσχάτων.
Στην καμπύλη της ζωής σας θα χρειαστεί να παλέψετε πολύ για να βρείτε τα γαλήνια νερά σας.
Τις στεριές που θα σας ηρεμούν και θα αποπνέουν σιγουριά στην ψυχή σας.
Καλή δύναμη, μαχητές της ζωής, και καλούς αγώνες.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
