Πρόποσις
Υψώστε στον αέρα τα ποτήρια.
Κάντε πρόποση στο ιερό και άπιαστο όνομά της.
Αφήστε να κυλήσει το αλκοόλ μέσα στο αίμα, να ζαλίσει, να παρασύρει, να κάνει επώδυνη αναδρομή σε όσα πονάνε.
Υψώστε θαρρετά στον αέρα τα ποτήρια.
Δίχως τσούγκρισμα αλλά σύνθλιψη καρδιάς.
Αφήστε να κυλήσει το δάκρυ μέσα στην ψυχή, να ξυπνήσει, να κομπιάσει, να κάνει αναστενάρικη ενθύμηση σε όσα λείπουν.
Υψώστε με λυγμούς και πιείτε στην υγειά της.
Σ’ εκείνη την αγάπη που ξέχασε, προχώρησε και άφησε πίσω της σαν πράγμα περιττό κάθε δικό σας στοιχείο.
Υψώστε και κάντε πρόποση στην υγειά της αγάπης.
Που σας αποδόμησε σε χίλια μικρά κομμάτια αλλά καταφέρατε μέσα σας να παραμείνετε αλώβητοι, ακέραιοι, ατόφιοι και προχωρήσατε πλάι στο χρόνο που τρέχοντας, σας πήρε μαζί του στη δική σας διαδρομή και απλά για μια στιγμή σταθήκατε και γυρίσατε το κεφάλι πίσω ν’ αφουγκραστείτε.
Υψώστε σαν επιμνημόσυνη δέηση το – για πολλοστή φορά – γεμάτο ποτήρι.
Στη χαμένη αγάπη, που εκείνη έχασε.
Στη χαμένη αγάπη, που η ίδια ξέχασε.
Στη χαμένη αγάπη, που εκείνη αρνήθηκε.
Στη χαμένη αγάπη, που η ίδια απαρνήθηκε.
Μία ή πολλές, το ίδιο κρίμα κουβαλούν.
Ελαφραίνουν οι ίδιες σε κάθε μοιραίο συναπάντημα και φορτώνουν χαράμι, μην υπολογίζοντας το άδικο.
Χαμένες αγάπες, περασμένες και τελικά περαστικές.
Που πέρασαν αλλά ακούμπησαν τόσο δυνατά στο φευγαλέο τους παρών.
Που έσταζαν όνειρα αλλά στέγνωσαν τόσο γρήγορα στο ζεματισμένο τους άγνωστο πηγαιμό.
Στάθηκαν εδώ αλλά ήταν ήδη μακριά.
Εκεί που τους έπρεπε εξαρχής.
Στην υγειά τους λοιπόν!
Ζωή Παπατζίκου