Πονάνε πολύ όλα αυτά που κρύβεις μέσα σου. Αυτά που δεν είχες το θάρρος να πεις κατάμουτρα. Αυτά που δείλιασες να υποστηρίξεις. Αυτά που σε ματώνουν και τα κρύβεις. Αυτά που ταράξαν συνθέμελα τις ισορροπίες σου. Αυτά που έκρυψες για να μην καταλάβουν οι άλλοι τις αδυναμίες σου. Αυτά που ντρέπεσαι να ξεστομίσεις μήπως σε λυπηθούν ή σε χλευάσουν. Αυτά που αγάπησες και όλα εκείνα που πόνεσες για να τα κρατήσεις.
Ποιος να φορέσει το δέρμα σου για να σε καταλάβει; Από το δικό σου πετσί πέρασαν όλα. Μόνο κριτική και θεωρία είναι όλοι εκείνοι που μετρούν τα λόγια και τις πράξεις σου. Εσένα για να καταλάβεις τώρα σε κάνουν να αισθάνεσαι ενοχές επειδή σε έχουν βρει μπόσικο και θέλουν παιχνίδι μαζί σου. Μην τσιμπήσεις για κανένα λόγο. Κράτα γερά και δείξε ό,τι μπορείς τα πάντα. Δείξε το μπόι σου αυτό που ξεκινάει από το κεφάλι σου και πάνω. Μην κολλάς πουθενά.
Η “ζωή”, αχ την άτιμη, γυναίκα βλέπεις, θελκτική και αμείλικτη. Κρατάει στα χέρια της ένα όνομα. Το δικό σου είναι. Φόρεσέ το και μην κοιτάξεις να διορθώσεις τίποτα. Έτσι είσαι και σε όποιον αρέσει. Ένα μόνο μην ξεχάσεις, ένα πράγμα. ΖΗΣΕ.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
