Συνάντηση μεταξύ ουρανού και γης

Κάθε νύχτα κι ένας νεκρός άντρας πλαγιάζει δίπλα μου. Εδώ και χρόνια αφήνω κενό το χώρο στο διπλανό μαξιλάρι. Έρχεται πάντα την ίδια ώρα. Την ώρα που η μέρα φορά τα κατάλευκα σάβανά της και καρφώνει την κομματιασμένη σελήνη στο κεφάλι της.

Σβήνουν οι ήχοι της πόλης. Όλα βουβά, μόνο οι κοφτές ανάσες μας ακούγονται σαν πένθιμες καμπάνες λίγο πριν την Ανάσταση. Η ώρα μας πλησιάζει. Γυρίζουμε και οι δύο πλευρό και κοιταζόμαστε για λίγο. Συνάντηση μεταξύ ουρανού και γης. Κι ύστερα απλώνει τα μακριά του δάχτυλα και μου κλείνει τα μάτια. Ξέρει πώς να διώχνει το σκοτάδι μου με το δικό του σκοτάδι. Δραπετεύουμε κι οι δυο.

Ένα φιλί στο μέτωπο, προσκύνημα στα απομεινάρια της αθωότητάς μου. Και φεύγει παλι, ως το επόμενο βράδυ. Και οι άλλοι; Πού να καταλάβουν οι άλλοι όσα εμείς σιγοψιθυρίζουμε τις νύχτες της γιορτής μας;

Ελένη Καρβουνάρη

Dark Victorian Mansion | Piano and Cello with Storm Ambience – YouTube