Κοινωνία επικίνδυνα βολεμένων
Μεγαλώνω και εκεί έξω η κοινωνία «βρωμάει» επικίνδυνα.
Μυρίζει βόλεψη, εκμετάλλευση, επικινδυνότητα, νταβατζιλίκι και εσωτερική πουστιά.
Γουστάρει ο σημερινός άνθρωπος να αποποιείται των ευθυνών του, να εξαπατά τον διπλανό του και το προμοτάρει κιόλας, λες και έκανε κάποιον άθλο.
Η αγαπημένη ασχολία του ανθρώπου είναι το πώς θα βλάψει τον διπλανό του.
Λες και ηδονίζεται από την καταστροφή, λες και η ζωή του καλυτερεύει και πάει ένα βήμα μπροστά από την καταστροφή του άλλου.
Α, ρε καημένε κόσμε, πού κατάντησες, πόσο χαμηλά έπεσες.
Προνομιούχοι της εποχής θεωρούνται όσοι λένε ψέματα, πουλούν ψεύτικες υποσχέσεις, εστιάζουν στη βιτρίνα, στην εικόνα και στο πολυπόθητο και πολυδιαφημισμένο «εγώ» τους.
Η ουσία αγνοείται εδώ και καιρό, ίσως να απεβίωσε, ίσως να μην άντεξε τούτο τον απαίσιο κόσμο και κρύφτηκε για να τον αποφύγει.
Σάπιος και κενός που είναι ο κόσμος, τους έμαθα καλά πλέον.
Πωλούνται και αγοράζονται οι περισσότεροι εκεί έξω και πολύ φθηνά κιόλας.
Τόσο φθηνό αλισβερίσι έγινε η ανθρώπινη υπόσταση, τόσο χαμηλά έβαλαν τον εαυτό τους και τον καταδίκασαν.
Χάθηκαν όλα.
Παρασύρθηκαν τα πάντα σε έναν ατελείωτο βούρκο, τόσο ξένο αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο.
Και αν ακούγεται οξύμωρο δεν είναι καθόλου.
Οι περισσότεροι σήμερα με χαρακτηριστική ευκολία ξεπουλιούνται για το εφήμερο, για το τίποτα.
Λες και έγινε μόδα το εσωτερικό ξεπούλημα.
Έχασαν με δική τους αποκλειστικά ευθύνη, τον πραγματικό τους εαυτό, την αξιοπρέπειά τους, το «είναι» τους.
Ξεπούλησαν την αγάπη για τον πλησίον τους, την πλήγωσαν βαθιά και ανεπανόρθωτα, την ξέσκισαν, και τη μεταμόρφωσαν σε αντοχή, σε βόλεψη και σε ανοχή.
Το ομορφότερο συναίσθημα από καταβολής κόσμου το συνέτριψαν στο όνομα της βολής τους.
Ό,τι συναίσθημα περιέχει υγεία το κατασπάραξε αυτή η άθλια μόδα της εποχής.
Το εξανέμισε ο άνεμος και ελάχιστοι εντός κοινωνίας ψυχανεμίστηκαν τον πραγματικό κίνδυνο και γλύτωσαν τα χειρότερα.
Σιχάθηκα τη μάζα, την τάση, τη μόδα που παρασύρει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Αηδίασα και απομονώθηκα.
Δε θέλησα να μπω σε αυτό το καλούπι της ανθρώπινης ύπαρξης που έχει ημερομηνία λήξης.
Ποτέ μου δε λαχτάρησα να κάνει κουμάντο στη ζωή μου, το χρώμα, η εξουσία και το υπέρμετρο «εγώ».
Συνειδητά επέλεξα να απέχω από όλο αυτό το πανηγύρι δίχως τέλος.
Δεν επιθυμώ να κυκλοφορώ ανάμεσα στη σαπίλα που υπάρχει.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
