Αποζητούσε την ανέμελη ελευθερία του… την περασμένη του νιότη αναπολούσε…! Πολύ σύντομα, άχρωμα ένιωσε και πάλι τα φιλιά που τον πολιορκούσαν, τα χείλη του παρέμειναν χλωμά, άγευστες φάνταζαν πλέον οι ανάσες που τον τύλιγαν…! Η μουσική που ευελπιστούσε η καρδιά του να συνθέσει, παράφωνα ηχούσε… κατέληγε διαρκώς σε Χίμαιρα… μόνο απαγοήτευση κερνούσε!
Δεν άργησε να γίνει ΕΚΕΙΝΗ άλλη μια φορά καθρέφτης της συνείδησής του. Εμφανιζόταν κυρίως τις στιγμές που ο Μορφέας προσπαθούσε να τον παρηγορήσει. Χαμήλωνε το βλέμμα του μπροστά της, τον οίκτο των ματιών της προσπαθούσε να αποφύγει, αδυνατούσε όμως να κρύψει το ναυάγιο των άγονων επιθυμιών του! Τι κι αν ήταν όνειρο, φωτιζόταν όμορφα του φεγγαριού το θάμπος!
Μάταια προσπαθούσε να νιώσει το άγγιγμά της, πάλευε να ζωντανέψει τους παραδείσους που απαρνήθηκε, για μιας σεζόν δανεικό χαμόγελο, για μια ψευδαίσθηση δεύτερης νιότης, για ένα διάλειμμα έντονης δράσης, για λίγα βήματα μποέμικης ζωής χωρίς σκοτούρες και άλλες υποχρεώσεις! Την είδε πάλι απόψε! Εκεί, μετά τα μεσάνυχτα ήταν, εκείνες τις στιγμές που οι συνειδήσεις άλλων γαληνεύουν και κάποιων επαναστατούν. Της μίλησε θαρρεί, μα δε θυμάται αν πήρε απάντηση. “Θέλω μαζί σου να πετώ, μπορώ και πάλι στο ύψος σου να φτάσω, με εκείνα τα φτερά που κάποτε ζωγράφισες στην πλάτη μου, θυμάσαι;”
Ξύπνησε με ένα δάκρυ κολλημένο στα βλέφαρά του. Είχε ξοδέψει όλες τις ευκαιρίες, νέα μεταμέλεια δεν του επιτράπηκε! Δεν κ α ρ ι κ ώ ν ο ν τ α ι πάντοτε τα λάθη, δεν ήταν και λίγα για την κλωστή που είχε απομείνει!
Βαγγέλης Γιάννος
