Θα το κάψουμε, κυρ – Στέφανε!

Ναι; Μ’ ακούς, κυρ – Στέφανε; Βάλανε πάλι φωτιές! Και όχι μια και δυο, αλλά πολλές φωτιές! Έτσι, για να τα δείχνει η τηλεόραση και να γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς! Και δεν ξέρουν οι υπεύθυνοι ποιοι είναι αυτοί που τις βάζουν! Κάθε χρόνο τους ψάχνουν και κάθε χρόνο δεν τους βρίσκουν!

Περίεργο πράγμα. Δεν συμφωνείς, κυρ – Στέφανε; Μ’ ακούς, καλέ; Οι άλλοι λέει κάψανε την Ύδρα. Μια σταλιά νησί. Ήθελα να ‘ξερα, κυρ – Στέφανε, τι βίτσιο είναι αυτό. Να καίνε τα δάση. Να καίνε τα δέντρα. Να καίνε τα ξεραμένα χόρτα. Να καίνε τα πάντα! Ό,τι είναι πράσινο!

Βέβαια, να μου πεις, κυρ – Στέφανε, δε φταίνε αυτοί, αλλά εμείς που τους ψηφίζουμε. Τέτοιοι που είμαστε καλά να μας κάνουν. Δε θα πω άλλα. Το νερό έβρασε και μαζί του βράζω κι εγώ! Πάω να ρίξω στο τσουκάλι το τελευταίο πακέτο μακαρόνια. Ούτε κιμά έχω, ούτε τυρί για τρίψιμο. Λιτότητα, κυρ – Στέφανε! Λιτότητα! Άντε, σ’ αφήνω και σένα τώρα για να συνεχίσεις τις δουλειές σου. Μιλάμε αύριο πάλι!

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης