Μια απόδραση από την ψευδαίσθηση

Στάθηκε διστακτικός ένας ήλιος στο κατώφλι μου αυτό το πρωινό. Με προετοίμασε η επίσκεψή του για κάποιες σκέψεις που περίμεναν να τις ακούσω. Κάποιες στιγμές με επισκέπτονται οι σκέψεις αυτές, οι παραμελημένες, οι αποτραβηγμένες σε μια γωνιά, να περιμένουν να πάρουν σειρά… Κάποιες στιγμές που το χρειάζομαι, δραπετεύω από το “τώρα”. Δραπετεύω από ό,τι με αρνείται, ό,τι με διώχνει μακριά, ό,τι με στέλνει άθελά του να συναντήσω το δικό μου χώρο, αυτόν της ψυχής μου. Εκεί τουλάχιστον θαυμάζω τον όμορφο κήπο μου, χαϊδεύω με το βλέμμα μου τα τριαντάφυλλα με τα υπέροχα χρώματα.

Αυτά τα χρώματα λάμπουν στο παιχνίδισμα του ήλιου, αστραποβολούν μέσα στην καθαρότητά τους και απλώνουν την ευωδιά τους γύρω μου. Μοιάζουν τότε όλα να αλλάζουν χρώμα αλλά και διάθεση. Σαν μια τεράστια σκηνοθεσία να υπήρχε πριν, σε μια θεατρική σκηνή που έπαιζα το ρόλο που είχα διαλέξει. Στις σκηνές, που όταν διαδέχονται η μια την άλλη, οι ηθοποιοί κουράζονται πολύ, ζητούν τότε να ξεκουραστούν, να ανασάνουν από τις προσπάθειες, από τις πρόβες μιας συνεργασίας που θα φέρει ικανοποίηση σε αυτούς, που τόσο σκληρά έχουν προσπαθήσει για αυτό το έργο.

Η πένα μου αποφάσισε να γράψει και σήμερα με το μελάνι της καρδιάς, γνωστή η τοποθέτησή της, γνωστή και η ώρα της επικοινωνίας της με την ψυχή. “Τώρα αρχίζουν όλα”, μου είπε ο διστακτικός ήλιος, “γράψε λοιπόν και εσύ με την καρδιά σου”: Η μέρα αρχίζει με ό,τι μπορεί να αντέξει, να κρατήσει ή να αφήσει η καρδιά. Γεφύρι ατελείωτο είναι η ζωή, μοιάζει να σε ξεγελά μόνο το «ομοίωμα» του πόνου των ανθρώπων, ένα ομοίωμα χωρίς ουσία, γιατί αλήθεια, δεν υπάρχει, υπάρχει η ψευδαίσθηση και εκείνη δυστυχώς τις περισσότερες φορές νικά. Αδιάκοπα παίζει με τις ψυχές των ανθρώπων προσπαθώντας να τις ξεγελάσει. Με προσπάθειες που επαναλαμβάνει ακούραστα, μη έχοντας σκοπό να σταματήσει, ένας κύκλος που αέναα προσπαθεί και πάντα την αλήθεια των ανθρώπων θέλει να καλύψει. Εσύ μη σταματάς, σκέψου λίγο μόνο και προχώρα. Πόσες φορές πάλεψες με αυτή; Πόσες φορές νικήθηκες και έμαθες από αυτή την πάλη; Πήρες μαθήματα πολλά και πάλι προσπαθείς και δε σταματάς, όσες μάσκες η ψευδαίσθηση κι αν φορέσει. Η ζωή όμως είναι πιο δυνατή και ό,τι κι αν κάνει αυτή, θα την αποκαλύψει…

Ο διστακτικός μέχρι εκείνη τη στιγμή ήλιος, χαμογέλασε τονίζοντας αυτές τις τελευταίες του λέξεις. “Θυμήσου”: Εκεί που λέει ο χρόνος: «Σε νίκησα» στη ζωή, Εκείνη, χαμογελά με νόημα, λέγοντάς του: Τίποτα δεν είδες ακόμα!

Μαριάνθη

About Μαριάνθη

Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...

View all posts by Μαριάνθη | 9 posts