Υπάρχουν εκείνοι που έχουν, είναι κι αυτοί που αντέχουν
Το τέλος μιας ημέρας υποδέχεται το ηλιοβασίλεμα μέσα σε μια μαγική σιωπή μεγαλειώδους εναλλαγής.
Ένα φεγγάρι ολόγιομο σκορπάει μια λάμψη ασημένια στην πλάση, στην καρδιά και στη νύχτα, πασπαλίζοντας με χρυσόσκονη τα όνειρα.
Μια νέα ημέρα γεννιέται κάθε ξημέρωμα καθώς αφουγκράζεται με αιθέρια αίσθηση δροσιάς, την αυγή.
Ένα τραγούδι ψιθυρίζεται με εύθυμο σκοπό, οι ματιές συναντιούνται και λιώνουν η μια μέσα στη ζάχαρη της άλλης ενώ τα χείλη διαγράφουν μια κυρτή ανοδική καμπύλη καθώς συνοδεύονται από μια παρατεταμένη αμοιβαία ένωσή τους.
Σε κάθε ανύποπτη στιγμή της ημέρας ή της νύχτας τους, γεμίζουν με χρώματα ιριδίζοντα και ανεξίτηλα τον καμβά της καρδιάς τους εφόσον γνωρίζουν και οι δυο εξαρχής και μυστικά, τη διατήρηση της εικόνας της αγάπης που κρύβουν μέσα τους.
Πιάνεις το χέρι εκείνου του ανθρώπου και ατενίζεις έναν ορίζοντα καθ’ όλα άγνωστο αλλά δύο ζευγάρια μάτια τον κοιτούν με την ίδια ματιά σαν έτοιμα από καιρό.
Ένας καιρός που σε όλους εκείνους ήρθε εγκαίρως και ορθώς.
Γιατί υπάρχει και καιρός αργός, βαρύς.
Μέρες ανήλιαγες.
Νύχτες αφέγγαρες.
Χέρια αδειανά.
Στόματα κλειστά.
Άγριες ματιές.
Έρημες αγκαλιές.
Κλειδωμένες καρδιές.
Σφραγισμένες σιωπές.
Πένθιμες μουσικές.
Κατεστραμμένες γιορτές.
Άκυρες ευχές.
Στη μια πλευρά του τοίχου, οι κατέχοντες.
Στην άλλη μεριά του, οι μη έχοντες.
Από τη μια, εκείνοι.
Από την άλλη, αυτοί.
Υπάρχουν εκείνοι που έχουν,
είναι κι αυτοί που αντέχουν.
Ζωή Παπατζίκου