“Είμαι καλά…”
Είμαι καλά. Οχυρωμένος ισόβια στο ζοφερό κι αδηφάγο σκοτάδι μου. Στην αυτοσχέδια εκείνη φυλακή που καταδίκασα το άψυχο σώμα μου να ζει μέχρι να ξημερώσει, είμαι καλά. Με το χαμόγελο στημένο και με εκείνο το βλέμμα που μέσα του κρύβει όλη την απόγνωση και όλη την μεταμέλεια για όσα άφησα πίσω.
Είμαι καλά. Προσκολλημένος σε μια εποχή άλλη, να παρακολουθώ το χρόνο να κυλά και τη ζωή να με προσπερνά. Με το μέλλον να με τρομάζει και το παρελθόν να μου γελά. Θίασος που περιφέρεται άσκοπα αναπαράγοντας μνήμες σε άγευστα χείλη και άδεια μάτια.
Θωρακισμένος μες την νοσταλγία να αναζητώ τους ώμους σου σε ξένες αγκαλιές.
Είμαι καλά. Παγιδευμένος ακόμα στην αδυναμία μου να επιβληθώ για μια και μόνη φορά στον εαυτό μου. Έρμαιο της ανικανότητάς μου να αποτινάξω τις φοβίες και τον εγωισμό μου. Να μετράω σημάδια και να καμουφλάρω αμυχές με την ελπίδα ότι δε θα δει κανείς κάτω από αυτές.
Είμαι καλά. Αυτό κράτησε μόνο. Είναι το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε πάντα να βγάλω προς τα έξω. Και ιδιαίτερα τη στιγμή αυτή για την οποία δε με προετοίμασε ποτέ κανενάς, έχει σημασία για εμένα να σε πείσω. Κι ας ξέρω μέσα μου πως ξέρεις. Πως πάντα ήξερες. Χωρίς να μιλήσεις· χωρίς να ρωτήσεις ή να με αμφισβητήσεις. Με ένα απλό χαμόγελο κι ένα βλέμμα κατάφασης, απλά, καταλάβαινες. Ίσως αυτό να μη σου συγχώρησα ποτέ. Ότι τόλμησες να ρίξεις τις άμυνές μου. Ότι παραβίασες την ιδιωτικότητά μου. Ότι σε μια άλλη ζωή, μου στέρησες τον έλεγχο.
Είμαι καλά. Με ακούς; Είμαι καλά! Λίγο πριν να δώσω ακόμα μια μάχη για να συγκρατήσω την πίκρα που έγινε λυγμός· δευτερόλεπτα πριν να σφίξω τα δόντια και κατεβάσω πάλι το κεφάλι· πριν να το βάλω στα πόδια και χαθώ ξανά μες τις σκιές· πίστεψε, σε παρακαλώ, πως είμαι καλά…
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 35 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
