Είσαι κάτι ανάμεσα στο “τίποτα” και στο “πάντα”
Δε βοηθάει ,
μάτια μου, καθόλου
η αδιάκοπη επανάληψη
των στιγμιότυπων μας
σε μεταμεσονύχτιες κουβέντες
νοθευμένες με οινόπνευμα
και καπνό.
Τι παραπάνω να μου
πουν κι εκείνοι;
Πόση ανοχή
να δείξουν
στο εν λόγω ζήτημα;
Πώς να εισβάλουν
στο κρησφύγετο
που διαθέτεις για μυαλό;
Πόσες ερμηνείες ακόμη
να μου πουλήσουν
επάνω στις σπασμοδικές
συμπεριφορές σου;
Αφού πάντα θα προτιμώ
αυτή που με συμφέρει.
Κουράστηκα.
Να φτύνω άχρηστες κουβέντες
απ’ τα χείλη μου
για να τους κατατοπίσω.
Πώς είσαι.
Ποιος είσαι.
Ποια είμαι κι εγώ μαζί σου.
Κουράστηκα να σε περιγράφω
σαν σκηνή
από ερωτική νουβέλα.
Δεν είσαι κεφάλαιο σε μυθιστορημα.
Δεν είσαι ποιημα ή στίχος.
Δεν είσαι ήρωας παραμυθιού.
Δεν είσαι καμιά γαμημένη λέξη
απ’ όσες συχνα-πυκνά αράδιαζω.
Είσαι η σιωπή.
Η άγραφη σελίδα.
Το κενό ανάμεσα στις προτάσεις.
Είσαι το τίποτά μου.
Ένα τίποτα που συγκρατεί
κάτι από τα πάντα μου εντός του.
Το τίποτα που ξεστομίζω
βιαστικά όταν με ρωτούν
τι σκέφτομαι οι φίλοι μου.
Λες και δεν ξέρουν…
Άντε, στην υγειά σου…
Έλενα Κορινιώτη
