Ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι, δεν μπορεί να καθορίζει το ποιος είσαι πραγματικά

Δεν ήξερες τότε. Έπρεπε να γίνει με το δύσκολο τρόπο. Να περάσεις τον εαυτό σου από σαράντα κύματα για να αποδεχτείς πως ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι, δεν μπορεί να καθορίζει το ποιος είσαι πραγματικά. Πόσο μάλλον, αν αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε εσένα, ήταν τις περισσότερες φορές συνδεδεμένο με τις δικές τους προσδοκίες, τις δικές τους ελλείψεις, τα δικά τους συναισθηματικά κενά… Κι είχες έτσι λανθασμένα αποδεχτεί για χρόνια, πως μάλλον αυτό ήσουν τελικά. Η εικόνα που έπλαθαν εκείνοι για σένα, όπως κάθε φορά τους βόλευε.  Όμως έρχεται πάντα η στιγμή για όλους, συνήθως έπειτα από ένα μεγάλο “χαστούκι”, που σείονται τα πάντα μέσα σου. Και το “χαστούκι” αυτό, γίνεται το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής σου, αλλά και το κομβικό εκείνο σημείο που ανακαλύπτεις και αποδέχεσαι πια από την αρχή, τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνον που έθαβες για χρόνια. Και ξέρεις κάτι; Όταν εσύ θα αποδεχτείς αυτό που είσαι, τότε θα γίνει και το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Γιατί δίπλα σου θα παραμείνουν, μονάχα εκείνοι που σε είδαν και σε αγάπησαν γι’ αυτό, από την πρώτη στιγμή.