Αξίζει τον κόπο;
Είναι και αυτός ο ήλιος που’ χει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα. Η Άνοιξη οργιάζει έξω και εγώ δεν μπορώ να την χαρώ. Εγώ δεν μπορώ, εσύ δεν μπορείς, κανείς μας δεν μπορεί. Τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελε.
Μα εκείνη μένει εκεί, σταθερά προκλητική, περιμένοντας.
Σε αντίθετη περίπτωση μέρες σαν αυτή, θα ξεχυνόμουν στους δρόμους, με απαραίτητο αξεσουάρ ένα βραχιολάκι να στολίζει τον καρπό μου, αυτό που δηλώνει πως ήρθε ο Μάρτιος!
Θα γιόρταζα την εαρινή ισημερία, την πρώτη μέρα της Άνοιξης, την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Σε αντίθετη περίπτωση…
Δηλαδή; θα μπορούσα να κάνω ότι και ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένας υγιής άνθρωπος; Πάει καιρός που οι δυνατότητες μου έχουν περιοριστεί αφού συγκαταλέγομαι σε μια διαφορετική κατηγορία ανθρώπων που μάχονται για την υγεία τους. Που στερούνται το δικαίωμα να λειτουργήσουν όπως η ψυχή τους επιθυμεί.
Υγεία, το πολυτιμότερο αγαθό!
Αντίστροφη μέτρηση…
Η ανθρωπότητα παρακολουθεί έντρομη τις εξελίξεις, ο πλανήτης βιώνει μία ακαταλαβίστικη πανδημία, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει. Ο βομβαρδισμός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με το πως πρέπει να λειτουργούμε, να συμπεριφερόμαστε, καθημερινός.
Νέα τάξη πραγμάτων παγκοσμίως. Το σίγουρο είναι πως η ανθρωπότητα δοκιμάζεται και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στο μέλλον.
Μα ήδη τίποτα δεν είναι ίδιο. Ζυμώσεις, αντιπαραθέσεις, προστριβές. Βουτήξαμε όλοι σε μια ελπίδα που αχνοφαίνεται, πήραμε το θάρρος να εκθέσουμε τους εαυτούς μας. Υπάρχει ένα καλό και ένα κακό που βγαίνει στην επιφάνεια όπως κάθε φορά. Κάνουμε πράγματα που μέχρι χθες δεν προλαβαίναμε. Μένουμε κοντά στους ανθρώπους μας και μαθαίνουμε να τους ακούμε. Τι δύσκολο που ήταν πριν τελικά!
Μοιραζόμαστε χρόνο μέσα σε λίγα τετραγωνικά και κάνουμε πράγματα μαζί. Αρχίσαμε να νοιαζόμαστε για το πως αισθάνονται οι άνθρωποι μας.
Τι δύσκολο που ήταν και αυτό πριν!
Το κακό θα μου πείτε που είναι;
Εντάξει, πρέπει να παραδεχθούμε πως πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν εκείνοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για τον εαυτό τους παρά για το κοινό καλό. Εκείνοι που νομίζουν πως απέχουν από αυτό που βιώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Παραδέχομαι πως είναι δύσκολο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Θα χρειαστεί καιρός, αρκετός καιρός, όταν βγούμε όλοι χωρίς σοβαρές απώλειες από όλο αυτό και βλέπουμε. Και αν περιστασιακά σημειωθεί μια μικρή αλλαγή στη συμπεριφορά μας, θα μας έχει οδηγήσει ο φόβος και μόνο.
Με θλίβει αφάνταστα που το αναφέρω, αλλά η ιστορία αυτό μας έχει διδάξει. Πως πάντα οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν ανθρώπους.
Μα μας έχει διδάξει πως και η ελπίδα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, δυναμώνουν μέσα από τα δύσκολα. Η επιλογή στρατοπέδου είναι στο χέρι μας, όπως και η επιλογή συμπεριφοράς. Η υπευθυνότητα που πρέπει να επιδείξουμε και αυτή στο χέρι μας είναι όσο διαφορετικά και αν το οπλίζει ο φόβος. Έτσι γίνεται σε κάθε μάχη άλλωστε.
Θα βρεθούν πολλοί στο δρόμο μας που θα μας κάνουν να αμφισβητήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σημασία δεν έχει ποιος θα επικρατήσει. Σημασία έχει η ζωή να βρει άλλη μια φορά το δρόμο και να βγει νικητής.
Και η ζωή, δεν μπορεί να περιμένει, θα φέρει την επόμενη Άνοιξη!
Και θέλω να είμαι εδώ και να έχω δίπλα μου τους αγαπημένους μου, να μαλώνουμε, να γκρινιάζουμε, να αγκαλιαζόμαστε, να θυμώνουμε.
Μαζί!
Τι λέτε, αξίζει τον κόπο;
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
