Η χειρότερη εκδοχή του ψεύτη
Κι όμως επιμένω να είμαι ρομαντική. Καμουφλάρομαι όταν το παίζω αδιάφορη και άνετη. Κάτι σαν φίλτρο για να μην καταπίνω τα πάντα αμάσητα. Έτσι έμαθα να προστατεύομαι. Δε θα αναλύσω τώρα αυτά που έφαγα, ή μπορούσα να φτύσω και δεν το έκανα. Πάει, περάσαν και όταν κάτι περνάει αφήνει πάντα την υπογραφή του αδιαφορώντας αν σε πληγώνει.
Κάπως έτσι έκανα κι εγώ, ώσπου στο τέλος το εμπέδωσα. Σώπασα και προχώρησα. Το μικρόβιο όμως μέσα μου απειλεί να βγει στην επιφάνεια κάθε φορά που οι ευαισθησίες μου υποκύπτουν σε μεγάλα λόγια, δάκρυα ή μοναχικούς ανθρώπους. Αυτές οι χαρακιές σε αληθινά ή κάλπικα πρόσωπα πάντα με λύγιζαν.
Στο φινάλε, το να προσφέρεις έναν καλό λόγο για εμένα είναι τσάμπα και ίσα – ίσα γεμίζει την ψυχή μου. Τώρα αν ο άλλος παίζει θέατρο δεν κοροϊδεύει εμένα, αλλά τον εαυτό του. Οπότε συνειδητά επιτρέπω να μου κλέβουν λίγα λόγια ψυχής.
Μπορεί τα άδεια χέρια να μη χαρίζουν τίποτα και να φθείρουν, οι γεμάτες ψυχές όμως δωρίζουν ανάσες. Η χειρότερη εκδοχή του ψεύτη είναι ο καθρέφτης του. Τι νόημα έχει να του πω εγώ ποιος είναι; Αφού το βλέπει μπροστά του.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
