Αναπόληση
Με μια κούπα ζεστό καφέ και γύρω της τυλιγμένα τα δάχτυλά μου, έχω κουλουριαστεί στη μεγάλη μου πολυθρόνα. Την έχω τραβήξει κοντά στο μεγάλο παράθυρο σήμερα. Βρέχει από το πρωί και αυλάκια νερού κυλούν ακανόνιστα, ώρες τώρα, στο τζάμι. Πόσο μου αρέσει η βροχή… Ξεπλένει. Καθαρίζει. Τα πράγματα γύρω, τις ψυχές.
Στιγμές αναπόλησης, νοσταλγίας, αλλά κι περισυλλογής. Ο ήχος της πάνω στο τζάμι, δείκτες ρολογιού που με γυρίζουν πίσω. Όχι για να λυπηθώ, μα για να κάνω έναν απολογισμό και να κλείσω, σε κουτάκια μικρά, κομμάτια της ζωής μου, που άλλοτε με πόνεσαν κι άλλοτε με γέμισαν ανείπωτη ευτυχία. Αφορμή η βροχή και για σκέψη. Τι θέλω, τι ελπίζω, τι ονειρεύομαι.
Γέρνω στο πλάι κι ακουμπώ στην πλάτη της πολυθρόνας. Η βροχή ακόμα να σταματήσει. Είμαι εγώ, ο καφές, τα ακανόνιστα ρυάκια νερού που «αυλακώνουν» το τζάμι και το μικρό παιδί μέσα μου, που έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά μου και γαληνεύει.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
