Η σπουδαία γιορτή της μητρότητας
Δεν έχει σημασία, αν εργάζομαι ή όχι.
Αν είμαι μικρή ή μεγάλη στα χρόνια.
Αν γέννησα ή υιοθέτησα.
Δεν έχει καμία σημασία, αν είμαι παντρεμένη, χωρισμένη ή μονογονέας.
Δεν έχει καν σημασία, αν είμαι μοντέρνας ή παραδοσιακής νοοτροπίας.
Παρατηρώ και θυμάμαι.
Όλες τις αλλαγές στο σώμα και στον ψυχισμό μου.
Όλα τα ξενύχτια από την αρχή τους και σε κάθε ηλικία.
Τις φωνές και τους τσακωμούς.
Τα δάκρυα και τα γέλια.
Τις σιωπές και τις αγκαλιές.
Τα λάθος και τα σωστά.
Τις ευχές και τα όνειρα.
Τις πίκρες και τις χαρές.
Τα αυτονόητα και τα δεδομένα.
Τις ανησυχίες και τους εφησυχασμούς.
Γνωρίζω πως η σκέψη μου θα γυρίζει σαν τρελή, μέρα και νύχτα, αγκαλιά με την έννοια μου.
Ξέρω πως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, η καρδιά μου θα χτυπάει έξω από το σώμα μου.
Το μόνο μου ανεκτίμητο κόσμημα, θα είναι πάντα εκείνα τα τυλιγμένα χέρια γύρω από τον λαιμό μου.
Το μοναδικό μου πολύτιμο γαλόνι, εκείνη η ακριβή προσφώνηση με την ξεχωριστή φωνή.
Αξίωση, ολοκλήρωση και φόρος τιμής στη γυναίκα.
Λέξη ειπωμένη με πολλούς τρόπους αλλά αναλλοίωτη χροιά.
Λέξη δημιουργίας, αναγέννησης και διαιώνισης του ανθρώπου, απαρχής κόσμου.
Λέξη ευλογημένη.
Λέξη ιερή.
Μάνα, μητέρα, μαμά.
Χρόνια πολλά σε όλες.
~Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
